ماركسيسم سير نهايى جامعه و تاريخ را همان نظام بى طبقه مى داند كه در آن همه نوع اختصاص ها و مالكيت ها از بين مى رود و بشر به بهشت موعود پيامبران در همين زندگى دست مى يابد و سير نهايى تاريخ در همين نقطه توقف مى يابد در صورتى كه از نظر قانون تز آنتى تز بايد همين نظام بى طبقه دست خوش آشفتگى شده و ضد خود را هر چه زودتر بپروراند و به نظامى ديگر كه نقطه مقابل اين نظام است برسد، ولى ماركسيسم هر موقع به اين مسائل مواجه مى شود شنوايى خود را از دست داده و از آن ها بسان يك فرد ناآگاه مى گذرد.