مقدمات انتحار و خودكشى خود را فراهم مى آورد و ثابت مى كند كه روزى فرضيه او به ضد خود تبديل خواهد شد و بطلان مكتب او فرا مى رسد.

به عبارت ديگر: اصل تضاد در فلسفه «هگل» و پيروان مكتب او مانند فويرباخ و ماركس، يك قانون كلى و عمومى براى تكامل جهان و جامعه است، نه تنها هر پديده طبيعى ضد خود را در دل خود پرورش مى دهد، بلكه تمام پديده ها اعم از فكرى و طبيعى، مشمول اين قانون بوده و هر فكر و انديشه اى، و هر پديده طبيعى خارجى و هر جامعه و اجتماعى، ضد خود را در دل خود مى پروراند، و سرانجام از تركيب تز پيشين و آنتى تز بعدى، «سنتز» كامل ترى به وجود مى آيد.

در اين جا، «خودتخريبى»، «هگليسم» و ماركسيسم آغاز مى گردد و هر دو مكتب، انتحار خود را به دست خويش فراهم مى سازند، زيرا هر گاه «وحدت تضاد» يك قانون عمومى و گسترده است كه طبيعت و جامعه و فكر و انديشه را نيز فرا مى گيرد، و هيچ چيزى در جهان از تحت اين قانون بيرون نيست، در اين موقع نوبت خود مكتب فرامى رسد، و بايد هر چه زودتر «آنتى تز» خود را درون خود بپروراند، و از اين طريق گور خود را بكند، و رهسپار جهان عدم و فنا گردد.

ما از مجموع مكتب كه به حكم اين قانون هر چه زودتر بايد با پرورش «آنتى تزى» ويران گردد صرف نظر مى كنيم و از ميان مجموع نظريات مكتب، تنها همين نظريه (هر پديده فكرى و خارجى از طريق آنتى تز درونى به چيز ثالثى تبديل مى شود) را مورد دقت قرار مى دهيم و مى گوييم: هگل مى گويد هر فكر و انديشه اى كه به عنوان «تز» عرضه