معناى آفرينش جهان از عناصر گوناگون، و يا از خلقت نيروهاى مختلف، چيزى نيست كه حكيمى در آن ترديد كند.

برخى در تشريح تضاد فلسفى به اندازه اى پيش رفته اند حتى وجود، رحمان و شيطان، ناس و ملأ، كافر و مؤمن، حق و باطل را نيز از مقوله تضاد گرفته و آن را يك نوع ديالك تيك توحيدى ناميدند. حال خواه چنين توسعه و گسترشى صحيح باشد يا نباشد، هرگز نمى توان از وقوع چنين تضادى، بر بطلان اجتماع ضدين استدلال نمود.

با توجه به اين دو نوع از تضاد، مى توان انگشت روى مغالطه بسيارى از نويسندگان ماركسيست گذارد، و بالاخص مثال هايى كه ماركسيست هاى وطنى و يا استاد دانشكده پاريس ژرژپوليتسر در كتاب اصول مقدماتى فلسفه «در نقد اصل امتناع تضاد» مطرح مى كنند، آن گاه منطق ارسطو را به خاطر پافشارى در امتناع اجتماع ضدين متهم به جمود و ايستايى و منطق ديالك تيك را به خاطر پذيرش اجتماع آن دو به پويايى توصيف مى كنند، و سرانجام عفت قلم را از دست مى دهند و تهمت هاى ديگرى، متوجه خداشناسان مى كنند كه ما از نقل و نقد آن ها خوددارى مى كنيم.

3ـ «خودتخريبى» هگليسم و ماركسيسم

هگل در جهان بينى خود معتقد است، كه ضد هر چيزى از درون آن رشد مى كند و پس از يك كشمكش آن را به صورت پديده كامل ترى در مى آورد و اين قانون، اختصاص به پديده هاى طبيعى ندارد بلكه ذهن و فكر هر انسانى، از اين طريق تكامل پيدا مى كند اين جاست كه هگليسم