كنند، هم چنان كه از فرزندان خود دفاع مى نمايند.[1]

مردم مدينه، به همان مفهوم بيعت كه پيش از اسلام كه با سران قبائل انجام مى دادند، با رسول خدا(صلى الله عليه وآله)نيز بيعت نمودند.

بيعت يك نوع عقد و معاهده بوده است و هدف از آن شناسايى فردى به عنوان رئيس و امير نبوده، بلكه با فردى كه رياست و رهبرى او به گونه اى ثابت شده بود، بيعت مى كردند كه با او همكارى كنند.

مثلا در همان پيمان نخست، مردم مدينه با پيامبر بيعت كردند كه از شرك و دزدى و ناپاكى بپرهيزند و در پيمان دوم متعهد شدند كه از وجود پيامبر حفاظت كنند و در هر صورت رياست و رهبرى پيامبر براى آنان، از قبل ثابت شده بود و به نبوت او ايمان آورده بودند و لازمه ايمان به نبوت فردى اين بود كه به سخنان او گوش فرا دهند (شريك نورزند و...) و از او صيانت كنند، ولى اين وظيفه دينى را به صورت بيعت و اخذ پيمان مشخص تر نمودند، و به آن استحكام بخشيدند.

قرآن در دو مورد، بيعت مسلمانان را با پيامبر يادآور شده است و در هيچ يك از دو مورد، هدف از پيمان، شناسايى رسول خدا به عنوان رئيس دولت نبود، بلكه چون لازمه ايمان به نبوت فردى اين سات كه به سخنان او گوش فرا دهند و از وجود او حفاظت كنند آنان لازمه ايمان خود را در قالب بيعت ريختند اينك مشروح اين دو پيمان:

يكى از اين دو پيمان صلح «حديبيه» است كه مشركانِ قريش، از ورود پيامبر اسلام به سرزمين حرم مانع شدند. پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله) كه با ياران خود براى انجام