لفظ «بيعت» مصدر فعل «باع» به معنى فروختن است زيرا شخص بيعت كننده جان و مال خود را در اختيار فردى كه با او بيعت مى كند، مى گذارد، و او نيز در مقابل آن متعهد مى گردد كه در راه اصلاح و رفاه حال او بكشد، تو گويى طرفين با چنين تعهد، به داد و ستد پرداخته و هر كدام متعهده مى گردد كه در راه اصلاح و رفاه طرف مقابل بكوشد، و طرفين با چنين تعهدى، به داد و ستد پرداخته و هر كدام متعهد مى گردد كه نسبت به ديگرى كارى را انجام دهد.[1]

بيعت كه يك نوع عهد و پيمان با رئيس است از آداب و رسوم عرب پيش از اسلام بوده و هرگز اسلام مبتكبر و پايه گذار آن نبوده است، و چون چنين عهد و پيمانى به نفع اجتماع مى باشد، اسلام آن را امضا كرده و آن را از عقود لازم شمرده، كه عمل به آن واجب و نقض و شكستن آن حرام مى باشد.

مردم مدينه در سال هاى يازدهم و دوازدهم هجرت در «عقبه» و «منى» دوبار با پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله) بيعت كردند و پيمان بستند كه براى خدا شريك قائل نشوند، دزدى نكنند، و از فحشاء دورى كنند و... .[2]

در پيمان دوم گام فراتر نهادند، و با پيامبر پيمان بستند كه از وجود او دفاع