و هر يك از اين ميل ها، مى تواند در تاريخ فرد و اجتماع كاملا مؤثر باشد.

«ماركس» از ميان اين تمايلات رنگارنگ، فقط «ميل به كسب قدرت اقتصادى» را در نظر گرفته و ميل به قدرت هاى ديگر را فراموش كرده است گاهى اتفاق مى افتد، چند نظامى قدرت طلب، بدون انگيزه اتصادى و سودجويى، بدون آن كه اختلاف طبقاتى جامعه، آن ها را رنج دهد، نقشه كودتايى را مى ريزند و مسير تاريخ جامعه را دگرگون مى سازند.

حوايج اقتصادى زندگى كه ماركسيسم آن را به تنهايى محرك تحولات تاريخ پنداشته است، توجه به يك صورت از صور قدرت طلبى است، در حالى كه قدرت طلبى صورت هاى گوناگون دارد.

ميل به «كسب قدرت» در آغاز زندگى، حالت ايستايى دراد، نه پويايى، و در مرحله نخست براى او قدرت زيستن مطرح است و لذا به دنبال خوراك و پوشاك و مسكن مى رود، ولى پس از فراهم شدن نيازمندى هاى نخستين اقتصادى، ميل به كسب قدرت، حالت پويايى به خود گرفته و ديگر تمايلات او نيز شكوفا مى گردد، و در خود، ميل به داشتن شخصيت اجتماعى، ميل به اطفاى غرايز جنسى، ميل به مقام، ميل به فرمانروايى، احساس مى كند. و مبارزه براى رسيدن به حداكثر اين تمايلات آغاز مى گردد و اين مبارزه بر تحولات تاريخ انسانى، اثر روشنى مى گذارد.[1]