ناگفته پيدا است كه تقليدى نبودن اصول دين و لزوم تحقيق در آن، تقليد نكردن از آباء واجداد و رهبران فكرى جامعه و شنيدن سخنان اين و آن و انتخاب بهترين آن ها، بدون پرسش و ترديد و شبهه در باورهاى پيشين خود ممكن نيست. رسيدن به هر «جوابى» از مسير پر پيچ و خم «پرسش» مى گذرد و استراحت در ساحل نجات علم و يقين، از درياى پر تلاطم شك و ترديد. مگر مى توان بدون داشتن شبهه و ترديد دست به پرسيدن زد و مگر مى توان بدون پرسش، به پاسخ دست يافت.

لازمه ى هر تحقيقى برخورد با نقاط مبهم و تاريك است و لازمه ى چنين برخوردى، پيدايش سوال و ترديد، و اين همه، مقدمات مباركى هستند براى زايش فرزند فرخنده اى به نام دانش و يقين.

از اين رو پيشوايان معصوم ما، نه تنها با سؤال كنندگان در عقايد دينى برخوردى نامهربان و سرزنش آميز نداشتند، بلكه با آغوش باز پذيراى آنان مى شدند و با متانت به پاسخگويى آنان مى پردختند. با پژوهش و پرسش است كه ايمانى استوار و محكم كه با تندباد افكار و انديشه هاى مخالف دچار تزلزل نشود، به دست مى آيد.

در روايتى از امام صادق(عليه السلام) آمده است: مردى به حضور پيامبر(صلى الله عليه وآله) رسيد و از هلاك شدن خود خبر داد.

ـ يا رسول الله(صلى الله عليه وآله) (مرا درياب) كه هلاك شدم.

ـ آيا وسوسه گرى به تو گفت: تو را چه كسى آفريده است؟ تو گفتى خداوند و سپس از تو پرسيد: پس خدا را چه كسى آفريده است؟