تعفوا ...» فقط خطاب به شوهر است و بس.

اگر اختصاص خطاب را به شوهر نپذيريم بايد بگوئيم خطاب، عام است و تمـام افـراد در گير را فرا گرفـته و همـه را به عفـو دعوت مى كند ولى در عين حال قدر متيقن از دعوت عمومى خود شوهر است.

بنابراين، در آيه شريفه صحبتى از عفو شوهر نيز هست.

اگر تصور شود كه چون قبل از جمله:« وَ اَنْ تَعْفوُا اَقْرَبُ لِلتَّقْوى» فقط پيرامون زن و ولى او بحث شده است پس قهراً اين جمله نيز بايد منحصر به همان دو نفر باشد، بايد گفت: اين تصور بسيار بى اساس است زيرا جمله « وان تعفوا» با لفظ «واو» آغاز شده است نه با حرف « فاء» بنابراين جمله، جنبه نتيجه گيرى ندارد تا فقط شامـل « زن» و « ولـى او » گردد كه پيش از اين جمله وارد شده اند، بالأخص كه جمله هاى مربوط به زوجه و ولى او به طور مغايبه بيان شده واين جمله به طور خطاب وارد شده است از اين جهت حتماً نمى توان گفت كه خطاب فقط خاص آن دو نفر است.

دليل سوم:

سئوال مى كنيم كه «وَ اَنْ تَعْفوُا اَقْرَبُ لِلتَّقْوى» به چه اشخاصى خطاب است؟

1 ـ اگر به زنان خطاب باشد كه درست نيست، زيرا مى بايستى « وان تعفون» مى گفت:

2 ـ اگر به اولياء زنان و يا به خود زنان و اولياء آنها است، توأماً خطاب است و از باب تغليب مذكر آمده است، اين نيز صحيح نيست، زيرا در جائى كه زن اصل، و ولى زن، فرع باشد، براى تغليب لفظ مذكر آوردن برخلاف فصاحت است.

پس بايد گفت جمله:« وان تعفوا...» يا تنها خطاب به شوهران است يا هم شوهر و هم ديگران، دراين وقت لازم است كه قبلاً سخنى از شوهران به ميان آمده باشد و چون جز با جمله « اَلَّذِى بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكاحِ» اشاره اى به شوهران نشده، پس