نمى نويسند، دليل بر صحت گفتار او نيست، زيرا قرآن، كتاب بشرى نيست،تا مشتمل بر ابواب و فصولى باشد، يا مقدمه و مؤخره اى داشته باشد و قوانين آن تحت «بندهاى » معينى نوشته گردد.

ما مى بينيم كه قرآن ناسخ و منسوخ را يك جا و بدون فاصله ذكر مى نمايد[1] در صورتى كه اين كار بر خلاف روش معمول حقوقدانان و قانون گذاران است اين خود گواه بر اين است كه نظم قرآن بر اساس نظم متعارف كلام بشرى نيست از اين جهت مانعى ندارد كه ناسخ جلو تر از منسوخ قرار گيرد.

هرگاه روايات متواتر و اتفاق علماى اسلامى ثابت كرد كه مثلاً آيه متقدم ناسخ آيه اى است كه در بعد آمده است ما مى فهميم كه ترتيب نزول اين آيات با نظم و ترتيب فعلى تفاوت داشته است واما علت اين تفاوت از نظر نزول و تأليف چيست، خود بحث جدا گانه اى است كه بايد در فرصت ديگرى در باره كيفيت تأليف و نظم قرآن بحث و گفتگو نمود.

روى همين جهت است كه سور و آياتى كه در اوائل بعثت نازل شده اند در آخر قرآن، و آنها كه بعدها نازل گشته اند، در اوائل قرآن مجيد قرار گرفته اند.

دليل دوم نويسنده تفسير:

2 ـ اين دو آيه هدف مختلفى دارند، يكى راجع به عده وفات است و ديگرى راجع به اين است كه شوهران وصيت كنند كه زنان آنان پس از مرگ آنها، يك سال در خانه آنان بمانند و وارث حق اخراج اورا ندارد، پس اين دو آيه با همديگر وجه اشتراكى ندارند تا ناسخ و منسوخ همديگر باشند.

جواب : ما با ارائه دلائلى كه شرح داديم، اثبات كرديم كه هر دو آيه، ناظر به عده وفات است و اكنون به برخى ديگر از اين دلائل اشاره مى كنيم: