فهم هدف آيات، يكى از مقدمات لازمه است غفلت ورزيده است، چرا با اعتراف به اين كه بايد در تفسير آيات از روايات متواتر استفاده كرد، در اين مورد تاريخ و روايت صحيح كه از نظر مضمون به حد اطمينان رسيده و از حد « استفاضه» تقريباً به درجه تواتر بالغ است، سرباز زده است؟

2 ـ چرا گفتار ديگران را به نام خود قالب زده وامانت در نقل را كه يكى از وظائف اسلامى است، مراعات ننموده است؟ اينك ما شما را به دو دليل نويسنده كه از فخـر رازى و غيـره گرفته شده ، هدايت مى نمائيم و به پاسخ يك به يك آنها مى پردازيم:

نخستين دليل نويسنده:

1 ـ معناى نسخ اين است كه حكمى كه در قبل بيان شده، به وسيله آيه ديگـرى كه بعـد از آن نازل گرديـده، ملغى شود، اين ميزان در دو آيه فوق صدق نمى كنـد زيرا آيه 240 كه ( به زعـم آنان) منسوخ شده، بعد از آيه 234 كه ناسخ مى باشد آمده است و ممكن نيست كه آيه ناسخ، قبل از آيه منسوخ بيايد [1].

پاسخ : آنچه در ناسخ و منسوخ لازم است اين است كه منسوخ از نظر زمان نزول و اجراء پيش از ناسخ نازل گردد، و مورد اجراء قرار گيرد نه اين كه بايد منسوخ جلو تر در دفتر قانون نوشته شود، و آنچه علماى اصول و تفسير در نسخ شرط كرده اند عبارت است از تقدم منسوخ بر ناسخ از نظر زمان نزول، نه در كتابت و هرگز اشكال ندارد كه پس از باز شناسى ناسخ از منسوخ، روى مصلحتى دومى قبل از اولى نوشته شود.

اگر دركتاب هاى حقوقى، و نوشته هاى قانونى، ناسخ را جلو تر از منسوخ