شگفت آور اين است كه مى خواهد بازور معانى هرسه استثناء را به يك معنى بر گرداند و مى گويد: « هدف آيه اين است كه از شما پاداشى نمى خواهم و هدف من ايجاد اتحاد و يگانگى و پديد آوردن حسن معاشـرت در ميان قبائل افـراد بشـر مى باشد».

ما هرگز باورنمى كنيم كه هدف آيه امر به اتحاد باشد، زيرا اصلا اين جمله قالب اين معنى نيست، هرگاه نظـر اين بود ماننـد سائر آيات صريحا دستور اتحاد مى داد و مى گفت :

( و لا تَنــازَعُـوا فَتَفْشـَلـُوا وَ تــَذهـََبَ رِيْحُكُم ْ) ( انـفال، آيـه 46) ويـا مى فرمود:( وَاعَْتَصِمُوا بْحَبْلِ اللّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا ) ( آل عمران ، آيه 103) علاوه بر اين دركدام محافل علمى و ادبى لفظ « القربى» را به معنى « افراد » معنى كرده اند چنانكه نويسنده معنى كرده است.

بار ديگر در پايان نظر خوانندگان گرامى را به مضامين عالى دعاى ندبه كه از ساحـت مقدس پيشـوايان بـزرگ جهـان تشـيع به دست ما رسيده است، معطوف مى داريم، خواهشمنديم دقت بفرمائيد كه چگونه آياتى را كه در باره اجر رسالت وارد شده است جمع نموده و تمام آنها را به يك مضمون بر گردانيده است اينك جمله هائى از آن:

« ثُمَّ جَعَلْتَ اَجْرَ مُحَمَّد صَلَواتُُ اللّهِ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مَوَدَّتَهُمْ فِى كِتابِكَ فَقُلْتَ لا اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِيْ الْقُرْبى وَ قُلْتَ: ما سَئَلْتُكُمْ مِنْ اَجْر فَهُوَ لَكُمْ وَ قُلْتَ ما اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجْر اِلاّ مَنْ شاءَ اَنْ يَتَّخِذَ اِلى رَبِّهِ سَبِيلاً فَكانوُا هُمُ السَّبِيلُ اِلَيْكَ وَ الْمَسْلَكُ اِلى رِضْوانِكَ ».

وهرگاه نويسنده لا اقل به برخى، از تفاسير متداول مراجعه مى كرد، شايد نقطـه ابهامى در تطبيق جمله استثنائى سوره فرقان بر « مودت قربى» براى او باقى نمى مانـد، و ما براى اختـصار از نقـل عبارات مفسران در تطبـيق « مـودت قربـى » بر «اتخاذ سبيل» خود دارى مى نمائيم.