مختلف است كه در نقطه اى از جهان به هم مى رسند و هرگز آب يكى با آب ديگرى مخلوط نمى شود، اختلاف دو دريا، طبعاً به شيرينى و گوارائى و شورى و تلخى و يا زلالى و صافى وتيرگى رنگ آنها خواهد بود حال اين دو پديده طبيعى در كجاى جهان و در دل كدام يك از درياها قرار دارند، فعلاً براى ما مطرح نيست.

ولى محـى الـديـن عـربـى مستغرق در عرفان و فلسفه وقتى به تفسير اين آيه مى رسد با همان ذهن فلسفى و عرفانى به آيه نگريسته و مى گويد:

مقصود از « درياى شور و تلخ» امور مادى و جسمانى است و مقصود از «درياى شيرين» و گوارا همان روح است كه هر دو در وجود انسان تلاقى پيدا كرده و حاجز و فاصل ميان آن دو همان « نفس حيوان» است كه اگر در صفا و پاكيزگى به پايه روح انسان نمى رسد، ولى در كدورت و تيرگى از اجساد و اجسام بالاتر و برتر مى باشد و درعين حال هيچ يك از اين دو به مرز ديگرى تجاوز نمى كند، نه روح، بـه بـدن تجـرّد مى بخشد و نـه بدن روح را تنـزل داده و آن را در رديـف مـاديـات قرار مى دهد [1].

اين نمونه مى تواند ما را به حقيقت « تفسير به رأى» و اين كه چگونه پيش داورى ها، در تفسير اثر مى گذارد رهبرى كند.

10 ـ آگاهى از بينش هاى فلسفى و علمى:

آگاهى از انديشه هاى فلسفى و علمى مايه شكوفائى ذهن و سبب بر داشت هاى ارزنده اى از قرآن مى گردد، يعنى درحالى كه بايد از هرنوع تفسير به رأى پرهيز نمود و قرآن را به خاطر تصحيح عقايد قبلى تفسير نكرد، در عين حال آگاهى از