آيا مى توان با چنين حديث وبا اين سند، آيه را تفسير نمود و به آن اعتماد كرد؟

2 ـ ظاهر آيه اين است كه خداوند در باره كسانى سخن مى گويد كه اصل كتاب آسمانى ( قرآن) را به طور اجمال پذيرفته ولى در مقام پيروى به دو گروه تقسيم شده اند، گروهى به نام « وَالَّذِينَ فِيْ قُلوُبِهِمْ زَيْغٌ» و گروه ديگر به نام « وَ الرّاسِِخوُنَ فِى الْعِلْمِ» درحالى كه گروه يهود تا چه رسد « حُيَّي بن اخطب» لجوج و دشمن پيامبر، نه به نبوت او ايمان آورده بودند و نه به او اعتقاد داشتند تا بخشى را ولو ظاهراً بپذيرند و بخشى ديگر را رد كنند.

3 ـ ظاهر آيه اين است كه گروه منحرف عملاً از متشابه پيروى مى كنند درحالى كه گروه يهود حتى از « متشابه» نيز پيروى نكردند زيرا وقتى بخشى از حروف «مقطعه» قرآن را ميان خود جمع كردند ديدند حاصل جمع آنها به 734 مى رسد، گفتند كار اين مرد بر ما مشتبه شده همچنانكه اين سخن را نزد خود پيامبر نيز گفتند.

4 ـ آيا درست است كه عالم يهودى حروف مقطعه را نزد پيامبر دلخواهانه تفسير كند و پيامبر در برابر او سكوت كند و اغواء او را ناديده بگيرد؟

شكى نيست كه اين حروف ناظر برمدت رسالت پيامبر نيست واو مدت رسالت خود را در سوره احزاب آيه 40 بيان كرده و خود را « خاتم پيامبران» معرفى كرده است دراين صورت، پيامبر بايد دست رد بر سينه چنين فرد نامحرم به اسرار قرآن بزند، واو را از اغواء در نزد مردم يهود باز دارد.

خلاصه هرگز نمى توان با چنين متن و سندى آيه مورد نظر را تفسير كرد.

ب ـ نظريه معروف:

شكى نيست كه اين آيه كه آيات قرآن را بر دو نوع تقسيم مى كند يكى از آيات محكم و به اصطلاح از آيات « ام الكتاب» مى باشد و اگر خود اين آيه از آيات متشابه باشد تقسيم آيات قرآن بر « محكم» و « متشابه» بى فائده مى شود و درنتيجه همه آيات قرآن رنگ « متشابه» به خود مى گيرد از اين جهت در فهم آيه بايد تمام