رو به همفكران خود كرد و گفت: به آئين كسى وارد مى شويد كه مدت نبوت آن هفتاد و يك سال است سپس روبه پيامبر كرد و گفت: آيا غير از اين نيز با شما هست پيامبر فرمود چرا، خدايم « المص» را فرستاده است آن مرد يهودى گفت بنابراين، مدت دوران رسالت تو صد و شصت ويك سال است، باز از پيامبر خواست كه بگويد آيا غير از اين دو نيز هست؟ پيامبر فرمود: چرا خدايم « الر» و «المر» نيز نازل كرده است آن مرد يهودى محاسبه كرد و گفت بنابراولى دوران رسالت شما دويست و سى و يك و بنابر دومى دوران رسالت شما دويست و هفتاد و يك مى باشد آنگاه روبه پيامبر كرد و گفت حقيقت برما ملتبس و مشتبه شده و معلوم نيست كه آيا مدت رسالت تو كم است يا زياد سپس به جمع اين اعداد پرداختند و ديدند كه حاصل جمع همه 734 سال مى شود دوباره گفتند كه حقيقت برما مشتبه شده است دراين موقع آيه مورد بحث نازل گرديد[1].

نقد اين نظريه:

اين نظريه از جهاتى قابل بحث است:

1 ـ ناقل اين نظريه « ابو جعفر طبرى » است و آن را در تفسير خود به سندى كه در آن « سلمة بن الفضل رازى» قرار دارد، نقل كرده است و خود « سلمه» هرچند شخصاً در علم رجال توثيق شده است ولى « ابوحاتم» رازى رجال شناس معروف از استاد خود « عبدالرحمان» در باره او چنين نقل مى كند:

« في حديثه انكار، ليس بقوى، لايمكن ان اطلق لسانى فيه باكثر من هذا يكتب حديثه و لا يحتج به » [2].

( در احاديث او چيزهاى قابل انكار و غير صحيح وجود دارد، نمى توانم بيش از اين در باره او زبانم را باز كنم، حديث او نوشته مى شود، اما نمى توان با آن احتجاج كرد).