2 ـ ( اَمْ تَسْئَلُهُمْ حَرَجاً فَخَرًّجُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ هُوَ خَيْرُ الرّازِقِينَ)

( مؤمنون،آيه 72)

« آيا از آنها مزد طلب مى كنى واجر پروردگار تو بهتر است، واو بهترين روزى دهندگان است».

به طور مسلم مقصود از جمله « خيرالرازقين» خصوص دنيوى و ياعموم روزى ها است، ونمى توان آيه را فقط بر خصوص روزى هاى اخروى حمل نمود، زيرا مقصود ازآيه تأمين خاطر مخاطب است كه از آنها مزدى طلب نكند، وبراى تأمين فكر مخاطب بايد بگويد كه من متكفل زندگى توأم و روزى دهنده دنيوى واخروى توهستم، ديگر از آنها مزددنيوى طلب مكن، وهرگاه هدف تنها روزى اخروى باشد، در اين صورت، نهى « لاتسئل» بى دليل خواهد بود.

3 ـ (قُلْ اِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ... وَ هُوَ خَيْرُ الرّازِقِينَ) ( سبأ، آيه 39)

« بگو پروردگار من هركسى را بخواهد توسعه مى دهد، و او بهترين روزى دهندگان است ».

ناگفته پيدا است مقصود، از « رزق» در آغاز آيه، روزى دنيوى است هرگاه بگوئيم هدف اعم از روزى دنيوى و اخروى است باز صحيح است زيرا قبل از آن جمـله :( وَ ما اَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْر فَهُوَ يُخْلِفُهُ):«هرچه درراه خدا بدهيد او عوض آن را مى دهد» وارد شده است.