ومى رساند كه روزى دنيوى به طريق خصوص يا عموم درآيه مورد بحث داخل است، ديگر چه نيازى به آيه ديگر داريم؟

خلاصه: هرگاه شما اين دو آيه را به دست اهل زبان بدهيد هيچ گاه يكى را وسيله فهم ديگرى قرار نمى دهد، و روى جهاتى كه گفته شد، ما حق نداريم در فهم ظواهر آيات از دائره فهم عمومى گام فراتر بگذاريم.

استدلال ديگر نويسنده:

لفظ « خيرالرازقين» درآيه (58، حج) به هيچ عنوان نمى توان آن را بر رزق دنيوى حمل نمود از اين لحاظ بايد آيه مورد بحث را هم برهمان حمل نمود اينك آيه:

( وَالَّذِينَ هاجَروُا فِيْ سَبِيلِ اللّهِ ثُمَّ قُتِلوُا اَوْ ماتوُا لَيَرْزُقَنَّهُمُ اللّهُ رِزْقاً حَسَناً وَ اِنَّ اللّهَ لَهُوَ خَيْرُ الرّازقِينَ) .

« آنان كه در راه خدا مهاجرت كرده و به قتل رسيده يا مرده اندالبته خداوند به ايشان روزى خوبى خواهد داد و راستى خدا بهترين روزى دهندگان است».

پاسخ:

هرگاه مقصود از « خيرالرازقين» در آيه ياد شده همان است كه او مى گويد، ولى در قرآن مواردى داريم كه همين لفظ در روزى هاى دنيوى به كار رفته است، چطور شد كه وى آنها را ناديده گرفته است، اينك موارد آن:

1 ـ حضرت عيسى(عليه السلام) هنگامى كه از خداوند مائده آسمانى براى خود و حواريين طلبيد، چنين گفت:

( رَبـَّنا اَنْـزِلْ عَلَيـْنا مـائـِدَةً مـِنَ السـَّماء...وَارْزُقـْنا وَ اَنـْتَ خَيْرُ الرّازِقِينَ)

( مائده،آيه 114)

« پروردگارا از آسمان براى ما مائده اى فرود آر و براى ما روزى بده، و تو بهترين روزى دهندگان هستى».