دراين جا مى توان به گونه ديگر نيز سخن گفت و آن اينكه: آيه حكم مطلق «خواندن خدا» را مى گويد و آيه آنچنان اطلاق دارد كه حتى نماز، را كه نوعى خواندن خدا است شامل است دراين صورت سياق آيه نيز حفظ شده و خلاف ظاهرى نيز لازم نمى آيد درهر حال خواه بگوئيم كه آيه ناظر بر صلوات يوميه است و يا مطلق دعوت و خواندن خداست، استدلال پيشوايان برحكم صلوات يوميه با اين آيه مارا برآن وامى دارد كه بگوئيم كه آيه درمورد بيان حكم نمازهاى يوميه نيز وارد شده است.

سئوالى پيرامون آيه:

اكنون سئوال مى شود كه اگر درخواندن نماز بايد حد وسط را رعايت كرد پس چرا عموم مسلمانان نمازهاى ظهر و عصر را آهسته مى خوانند.

نويسنده تفسير چون پاسخى بر اين سئوال نداشته تسليم اشكال شده و بر خلاف تمام فقهاى اسلام مدعى شده است كه نمازها را بايد يك نواخت خواند اينك به سخن او گوش فرا دهيم:

«نماز را نه با صداى بسيار بلند و نه خيلى آهسته ( كه اصلاً معلوم نشود كه چه چيز مى گوئيد) نخوانيد بلكه بين اين دو، طريقه اى اتخاذ نمائيد».

تا اينجا آنچه مى گويد با نظر مفسران اسلام مطابق است، خصوصاً تفسير «مخالفتة» با جمله اى كه ميان « پرانتز» قرار داده و توضيح داده است كاملاً با روايات مطابق است در اين صورت نتيجه آيه اين مى شود كه نماز خود را نه خيلى بلند و نه خيلى آهسته كه اصلا نه خودت و نه ديگرى بفهمد كه چه مى گوئى، مخوان.

ولى تعليلى بر اين گفتار مى آورد معلوم مى شود كه وى معتقد است بايد تمام نمازها را يك نواخت خواند آنجا كه مى گويد، بايد طورى خواند كه مردم بشنوند و متنبه شوند، تشويق گردند... ما مى پرسيم: مقصود از اين كه مردم بشنوند چيست؟ آيا مقصود اين است كه مردم درنمازهاى يوميه با حفظ حد « اخفات» ( كه درتمام قرنها روش مسلمانان در نمازهاى ظهروعصر همان است) كلمات و جمله ها