نقد اين نظريه:

بيان مزبور كوچك ترين ايرادى از نظر روابط و تناسب آيات ندارد، وياد آورى مى شود كه لفظ « صلات» در قرآن دردعاء و توجه به خدا نيز به كار رفته است، خصوصاً كه اين سوره مكى است كه در هفتمين و يا هشتمين سال بعثت نازل گرديده است، و خيلى بعيد است كه بگويم: درآن روز با كمى مسلمانان و عدم تشريع نماز براى عموم، لفظ مزبور معنى حقيقى خود را از دست داده بود، و از آن جز نماز چيز ديگرى به ذهن تبادر نمى شد زيرا بسيارى از دانشمندان، به سختى توانسته اند بپذيرند كه الفاظى مانند « صلات» و غيره در آخرين سالهاى بعثت، در (نماز) حقيقت شرعيه گشته و الفاظ مزبور در آن روز معانى لغوى خود را ازدست داده بود، تا چه رسد كه ادعاء كنيم كه از لفظ مزبور حتى در سالهاى هفتم و هشتم بعثت، غير از نماز چيز ديگرى فهميده نمى شد چنان كه نويسنده تفسير يك چنين ادعاء را نموده است.

ولى چيزى كه مى توان در اين باره گفت اين است كه پيشوايان معصوم آيه را ناظر به نمازهاى يوميه دانسته اند. ومف[1]سران و علماء بزرگ آيه را برنماز حمل كرده اند بنابراين بايد گفت آيه به ما قبل خود ناظر نيست و كلامى است مستقل، و قرآن پس از آنكه از بيان وظيفه سجده كنندگان فارغ گشته است به منظور بيان مطلب ديـگر و مسـتقلى، پـيامـبر (صلى الله عليه وآله وسلم) خـود را بـا دو خطـاب ( لاتجـهر بـصلـوتـك) و (قل الحمدللّه...) مخاطب ساخته است و هيچ گاه دليل نداريم كه بايد روابط تمام آيات يك سوره را حفظ نمود بلكه هرگاه روايات اطمينان بخش بر خلاف سياق آيات حكم كنند، ما ناچاريم اتحاد سياق را ناديده گرفته و مفاد روايات را بگيريم و يك چنين روايات را روايت مخالف نمى گويند و از اينكه پيشوايان شيعه و مفسران بزرگ از كلمه مزبور همان معنى شرعى فهميده اند بايد پى برد كه روز نزول آيه، اصحاب پيامبر و مخاطبين درمجلس وحى به وسيله قرائن حالى نيز همان معنا را فهميده اند.