( وَ صَلِّ عَلَيْهِمْ اِنَّ صَلوتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ) (توبه، آيه 103)

« برآنها دعا كن زيرا دعاى تو در باره آنها وسيله آرامش آنها است».

گذشته از اين در ما قبل آيه قرائنى وجود دارد كه نظر ياد شده را تأييد مى نمايد مثلاً در آيه 106 اسراء كيفيت خواندن قرآن را بيان مى كند و مى فرمايد:

( وَ قُرآناً فَرَقْناهُ لَتَقْرأَهُ عَلىَ النّاسِ عَلى مُكْث).

«قرآن را به تدريج نازل كرديم تا آن را به طور آرام براى مردم بخوانى».

سپس در آيات بعدى مى فرمايد: هر موقع برمردان با ايمان آيات قرآن خوانده شود ( يَخِرُّونَ لِلأذْقانِ سُجَّذاً)سجده كنان بر چانه هاى خود به زمين مى افتند سپس مى فرمايد: ( قُلِ ادْعُوا اللّهَ اَوِ ادْعوُا الرَّحْمان).

اكنون بايد ديد طرف خطاب كيست به طور مسلم طرف خطاب در « ادعوا» همان مردان با علم و با ايمانى است كه موقع شنيدن قرآن بر چانه خود بر روى زمين، سجده كنان مى افتند، سپس به همين افراد كه براى شنيدن قرآن سجده كنان روى زمين مى افتند دستور مى دهد كه شما در اين حالت( حالت سجده) ميان خواندن خدا و رحمان مخيريد، زيرا براى او نامهاى نيكو است، بعداً به منظور تعليم، همين افراد ( سجده كنندگان) به رسول خود خطاب مى نمايد و مى فرمايد: ( وَلا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ) اى پيامبر در دعا( بصلاتك) راه متوسطى را انتخاب بنما و درنتيجه وظيفه سجده كنندگان نيز روشن مى گردد و آنها نيز بايد مانند پيامبر ميان جهر واخفات راهى راانتخاب نمايند يعنى اى پيامبر توهم هرگاه مثل آنان سجده نمودى ميانه رو باشد و اى سجده كنان شما هم بايد مانند رسول خدا ميانه رو باشيد.

بنابراين سياق آيه حاكى است كه آيه به كيفيت خواندن نماز ارتباطى ندارد، بلكه مقصود اين است كه درخواندن خدا درحال سجده و غيره بايد ميان بلند گفتن و آهسته گفتن راه ميانه اى را انتخاب كنيم.