براى مرد بسيار گران است كه به اطاعت مطلقه او گردن نهند و گاهى مى شود كه برخى از معاصى موجبات تنفر مردم را از فاعل آن، فراهم مى آورد مثلاً شما فرض كنيد كه كسى خود مدتها قمار باز و مشروبخوار بود ، دزدى و سرقت مى نمود و... و پس از مدتى مى خواهد مردم را به سوى خدا دعوت كند، و آنها را از ارتكاب معاصى و گناهان، كه خود تا ديروز مرتكب آنها بود، نهى كند... آيا سخنان و پندهاى او تأثيرى در مردمى كه ناظر تمام اعمال قبلى او بوده اند، مى كند؟ مسلماً جواب منفى است، بنابراين، هرپيامبر و امامى بايد قبل از تصدى مقام خلافت و امامت، از تمامى آلودگيها دور و مبراء باشد تا هدف بعثت عملى گردد و مقدمات نفوذ او بر دشمن فراهم شود.

نبوَّت يك مقام ومنصب الهى است:

نويسنده تصور كرده كه نبوت و ولايت، يك مقام و منصب ظاهرى دنيوى بوده و به مثابه « وزارت» ،« وكالت» و « رياست حكومت» است كه اگر آزادى دراجتماعى باشد، مردم سالم و عاقل دورانديش و مبتكر، لياقت وشايستگى اين مقام را دارند... وروى همين اصل، فكر كرده چه اشكال ومانعى دارد كه شخصى، پاسى از عمر خود را در ضررو خسران، در ظلم و ستم، در كفر وشرك و نفاق بگذراند ولى بعدها پس از توبه، مورد الطاف الهى قرار گيرد، و به مقام شامخ «نبوت» نائل گردد.

ولى مثل اين كه بررسى اوضاع اجتماعى كشورمان را در طول قرون، ايشان را به شبهه انداخته و تصور كرده است كه « نبوت» مانند رياستها و مقامات ادارى و وزارتها و وكالتهاى رسمى است كه اغلب نصيب اشخاص مَجْهوُلُ الْهُوِيَّةِ وَ الْمَكان و عناصر غير صالح مى شود..

ولى بايد گفت كه نبوت يك مقام معنوى ملكوتى توأم با قداست نفسانى و باطنى است وشخص نبى و رسول، از روز انعقاد نطفه تا آخرين لحظات عمر بايد