تحت عنايات و توجهات خاصه الهى قرار گيرد، تا بتواند پس از مدتى فرشته را ببيند، و كلام خدا را بشنود، و اسرار عالم ملك و ملكوت را متحمل گردد، و سرانجام روح و نفس واراده او به اندازه اى نيرومند باشد كه بتواند حتى در تكوين(باذن اللّه) تأثير كند. يك چنين مقام معنوى الهى، براى كسانى كه ديروز ناپاك و عاصى بودند، داده نمى شود، چنان كه هيچ يك از انبياء الهى (3چنان كه تاريخ به ما نشان مى دهد و قرآن مجيد سرگذشت زندگانى آنان را شرح مى كند) چنين نبوده اند.

ماتصور نمى كنيم كه هرگاه نويسنده به برخى از علوم سرى مى زد، و در آنجا دروسى در باره حقيـقت نبـوت و امامـت مى خوانـد، اساتيد آن فن براى او روشن مى كردند كه نبوت و امامت مقامى نيست كه در ظرف يك روز براى كسى دست بدهد ، نبوت، وخلافت الهى به پيرو يك سلسله ملكات فاضله وروحيات پاك و به دنبال يك سلسله مجاهدات و تدبرات و تفكرات، حاصل مى گردد.

از قضا سركنگبين صفراء فزود:

مطالعات سى و پنج ساله نويسنده به جاى اين كه او را به حقائق قرآنى برساند، چطور شده كه او را بر ضد واقعيت هاى قرآنى هدايت نموده است اينك نمونه اى از آن:

وى در ص 151، آشكارا نسبت نافرمانى ( معصيت) به حضرت يونس داده و تصور كرده است كه كم حوصلگى و فرار يونس از قوم خود معصيت بوده است ولى مى گويد كه اين نافرمانى پيش از دوران نبوت او بوده و پس از آنكه توبه كرد، آن وقت خداوند اورا به پيامبرى برگزيد.

چقدر زيبا بود كه نويسنده پيش از چاپ كتاب نوشته خود را به يكى از دانشمندان تبريز مى داد، تا نوشته اورا مطالعه كنند وبه او برسانند كه هرگاه ( قبول كنيم) كه فرار يونس وبى صبرى او به گونه اى بود كه با عصمت او جمع نمى شده