موقع زمامدارى و پيشوائى منحرف شده اند.

ماوجدان شما را گواه مى گيريم، آيا هيچ احتمال مى رود كه ابراهيم براى گروه دوم و چهارم اين مقام را آرزو بكند؟ تا در مقام پرسش و درخواست از مقام مقدس ربوبى درآيد؟

به طور مسلم جواب منفى است و چنين احتمالى معقول نيست، پس لابد ذريه واولادى كه مورد گفتگو بوده، يا ا ز دسته اول و يا سوم بوده اند، و چون آيه شريفه، لياقت و شايستگى ظالم و ستمگر را نفى نموده ناچار ناظر به گروه سوم بوده و درنتيجه خلافت وامامت منحصر به گروه نخست خواهد بود.

به عبارت ديگر: از اين آيه استفاده مى شود كه امام و پيشواى مردم مانند ابراهيم و نظاير آن بايد از هرگونه ظلم و ستم دور باشد، زيرا خداوند در آيه مقام امامت و عهد خود را از ظالم نفى مى نمايد و مرد گناهكار و عاصى به طور مسلم ظالم است ، چون تعدى بر حق خدا كرده هم چنانكه برنفس خود نيز ظلم نموده است.

در هرحال آيه، به طور مطلق از « ظالم» لياقت و شايستگى را نفى مى كند، خواه بر ستم و ظلم خود باقى بماند و خواه در قسمتى از عمر خود ظالم بوده و بعداً نادم شده و توبه نصوح كرده باشد.

با توجه به مفاد آيه روشن مى گردد كه منصب نبوت ويا امامت بالاتر از آن گروهى است كه يك روز ويا همه روزها مصداق ستمگر بوده اند واز طرفى هم هر فرد معصيت كارى، به نوعى ظالم و ستمگر است زيرا ياستم برخدا كرده ويا ستم برنفس. ونتيجه اين مى شود كه اين نوع مقام هاى معنوى به افراد معصيت كار ولو يك روز ويك لحظه در تمام عمر، داده نمى شود.

2 ـ يك حساب اجتماعى:

جاى شك و ترديد نيست كه اگر مردى پاسى از عمر خود را در گناه بگذراند،