ديگرى عقلى، از نظر نخست به آيات ياد شده در زير توجه فرمائيد:

1 ـ اطاعت مطلق از پيامبران

( وَما اَرْسَلْنا مِنْ رَسوُل اِلاّ لِيُطاعَ بِاِذْنِ اللّهِ) ( نساء ، آيه 64).

« ما هيچ پيامبرى رانفرستاديم مگر اينكه به امر و فرمان خدا از او پيروى شود (و مردم از او فرمان ببرند).

در اين آيه خدا دستور مى دهد كه پيامبران را اطاعت كنيم، هرگاه پيامبران در باره گناه و نافرمانى مصون نباشند صحيح است خدا به مردم دستور دهد كه از اين افراد به طور مطلق اطاعت نمايند؟ هرگز نه. زيرا نتيجه اطاعت مطلق از افراد خطاكار، سرپيچى از فرامين الهى است و هرگاه خدا دستور دهد كه از اين افراد اطاعت كنيد لازمه آن اين است كه خدا فرمان به كار بد، بدهد در حالى كه خدا به كارهاى بد فرمان نمى دهد چنانكه مى گويد:

(قُلْ اِنَّ اللّهَ لا يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ اَتَقُولُونَ عَلىَ اللّهِ ما لا تَعْلَمُونَ)

( اعراف، آيه28).

خلاصه فرد معصيت كار نمى تواند قول و فعل او به طور مطلق مُطاع باشد، زيرا نتيجه آن، گمراهى مردم است.

2 ـ پيشوائى توأم با هدايت است

( وَ جَعَلْناهُمْ اَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنا) ( انبياء، آيه73).

« ما (ابراهيم و لوط و اسحق و يعقوب را) پيشوايانى قرار داديم مردم را به فرمان ما هدايت مى كنند».

ناگفته پيدا است افراد گمراه و گنهكار كه هـنوز خود راه نيافته اند، چگونـه مى توانند مشعل فروزانى براى ديگران باشند، چنان كه مى فرمايد: