شرحها

این دو آیه مطلب مستقلّی را روشن می‌کنند، در عین حال با مطالب قبلی بی‌ارتباط نیستند، یهود از روی حسد، اسلام را قبول نمی‌کردند، حال آنکه اختیار و برگزیدن هر چیز در دست خداست، اگر حکومت خدا را قبول دارند باید از انتخاب خدا که رسالت را برسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله داده سرپیچی نکنند، وانگهی سوره با لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ شروع شده، این دو آیه گوشه‌ای از قیومیت خدا را بیان می‌کند.
26- قُلِ اللَّهُمَّ مالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشاءُ. [1] گفتیم: ملک بمعنی حکومت و ادره امور و سرپرستی است، اینکه می‌گوئیم: خدا مالک حکومت و سرپرستی است زیرا خدا خالق هر چیز و پرورش دهنده هر چیز است قُلِ اللَّهُ خالِقُ کُلِّ شَیْ‌ءٍ رعد/ 16 پس مطلق حکومت و سرپرستی در دست خداست. لفظ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ صریح است در اینکه حکومت را خدا می‌دهد، خواه حاکم مؤمن باشد یا کافر، عادل باشد یا ظالم، آیه: أَ لَمْ تَرَ إِلَی الَّذِی حَاجَّ إِبْراهِیمَ فِی رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ بقره/ 258 شکی