[سوره آل‌عمران (3): آیات 26 تا 27]

اشاره

قُلِ اللَّهُمَّ مالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ (26) تُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهارِ وَ تُولِجُ النَّهارَ فِی اللَّیْلِ وَ تُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ (27)
26- بگو ای خدا، ای صاحب حکومت، بهر که خواهی حکومت می‌دهی و حکومت را از هر که خواهی باز پس می‌گیری، هر که را خواهی عزیز می‌کنی و هر که را خواهی ذلیل می‌کنی، اختیار در دست تو است، تو بر همه چیز توانایی.
27- شب را بروز و روز را بشب داخل می‌کنی، زنده را از مرده و مرده را از زنده پدید می‌آوری و هر که را خواهی بدون شمار روزی می‌دهی.

کلمه‌ها

اللهم: بمعنی یا اللَّه است «میم» در آخر آن، بجای «یاء» در اول است، مجموعا پنج بار در قرآن مجید آمده است (قاموس قرآن).
مالک: صاحب تتمه سخن ذیل مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ حمد/ 4 ملاحظه شود.
ملک: (بضم- م) حکومت و اداره امور (قاموس قرآن).
تنزع: نزع بمعنی کندن است «نزع الشی‌ء من مکانه: قلعه» در آیه بمعنی گرفتن می‌باشد.
تذل: ذلت و ذل بمعنی خواری است مقابل عز و عزت، و آن در اصل معنای نرمی می‌دهد.
الخیر: خیر در اینجا ظاهرا بمعنی اختیار است یعنی اختیار این کارها در