شرحها

در این آیات که به آیات سابق متصل است، ابتدا دو مسئله کلّی نقل شده، یکی آنکه: واسطه بودن در کار نیک یا بد سبب پاداش یا کیفر واسطه هم می‌شود، دیگری آنکه اگر به شما سلام یا احسانی کند شما همانطور یا بهتر از آن مقابله بمثل کنید، مطلب اول راجع است به آنکه مسلمانان می‌خواستند درباره منافقان شفاعت و طرفداری کنند، مطلب دوم مربوط به پیشنهاد صلح است که از طرف کفار می‌شود. آیات نشان می‌دهد که گروهی به مدینه آمده و اظهار اسلام کرده بودند سپس به محل خود باز گشته و با مشرکان همکاری می‌کردند، مسلمین اختلاف داشتند که آیا با آنها بجنگند یا نه؟ آیات فرماید: آنها یا باید مهاجرت کرده به دیار اسلام آیند و یا باید کشته شوند. مگر آنکه با هم پیمانان شما پیمان بسته باشند و یا به شما پیشنهاد صلح کنند .... حکم گروه‌های دیگر نیز همین است.
85- مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَةً حَسَنَةً یَکُنْ لَهُ نَصِیبٌ مِنْها وَ مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَةً سَیِّئَةً یَکُنْ لَهُ کِفْلٌ مِنْها.
این یک قاعده کلّی در اسلام است که اگر انسان در کار نیکی و یا در کار بدعتی واسطه و سبب باشد از آن پاداش یا کیفر می‌برد هر چند که خودش آن کار را نکرده است، از رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله نقل شده: هر که امر بمعروف یا نهی از منکر کند و یا به کار نیکی دلالت یا اشاره کند او در آن امر شریک است. هر که امر به بد کند و یا به آن دلالت و اشاره نماید در آن کار شریک است [1].
آمدن این آیه به مناسبت آن است که: شفاعت و واسطه بودن مسلمانان در ایمنی منافقان موجب گناهکاری آنها است. چنان که خواهد آمد