شرحها

در آیات هفتگانه باحسان و انفاق دستور داده شده و آنان که انفاق نمی‌کنند و یا برای تظاهر انفاق می‌کنند نکوهش شده‌اند ولی اگر برای خدا انفاق و نیکی می‌کردند نه تنها علمشان ضایع نمی‌شد بلکه زیادتر هم می‌گشت، در پایان فرموده روزی که حشر بر پا شود آنان که از دستور پیامبر سرپیچی کرده‌اند آرزو می‌کنند که ای کاش زنده نمی‌شدند.
36- وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً ...
عبادت بخدا و شریک قرار ندادن برای او توحید خالص است. موحّد کسی است که خدا را بندگی کند و چیزی را شریک خدا نگرداند، ولی به نظر می‌آید مراد از عبادت در این آیه احسان و انفاق در موارد نهگانه زیر و مراد از شرک بخل و انفاق ریایی است آنکه برای خدا چنین کاری کند خدا را عبادت کرده و موحّد است. وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً یعنی بپدر و مادر نیکی کنید نیکی حسابی [1] بهر حال در این آیه دستور داده شده که در موارد نهگانه احسان و انفاق شود تا هم شکافهای جامعه پر گردد و هم انسان دل و جانش از توحید روشن شود آن موارد عبارتند از:
اول- پدران و مادران که پنج بار در قرآن بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً تکرار شده و یک دفعه آمده بِوالِدَیْهِ حُسْناً (عنکبوت/ 8).
دوم: ذی القربی یعنی کسانی که با انسان قرابت دارند.
سوم: یتیمان و پدر مردگانی که صغیر هستند و قدرت تأمین و تربیت خود را ندارند.
چهارم: فقراء و مستمندان.