شرحها

در این دو آیه، توبه و کیفیّت و حکم آن بیان گردیده و با آیات گذشته بی‌تناسب نیست زیرا که آیه گذشته ناظر بتوبه گناهکار بود، در عین حال این دو آیه، توبه را بطور مستقل بررسی می‌کنند.
17- إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَی اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ [1].
مراد از «التوبة» توبه خدا و پذیرش توبه است. و مراد از «جهالة» کم خردی و بی‌اعتنایی است، لفظ «السوء» که مفرد است با ملاحظه یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ می‌رساند که شخص بعد از گناه بزودی توبه کند و نگذارد «السّوء» مبدّل به «السیئات» شود. و اینکه توبه تا آخر عمر پذیرفته است از دلائل دیگر استفاده می‌شود. این آیه می‌گوید: خدا فقط از کسی توبه را می‌پذیرد که از روی بی‌اعتنایی گناهی بکند سپس بزودی توبه نماید چنان که فرموده: فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَ کانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً دو وصف علم و حکمت نشان می‌دهد که خدا می‌داند گناه بنده چیست و چه وقت توبه کرد و این حکم از روی حکمت و مصلحت است.
18- وَ لَیْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئاتِ حَتَّی إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّی تُبْتُ الْآنَ وَ لَا الَّذِینَ یَمُوتُونَ وَ هُمْ کُفَّارٌ.
مراد از «التوبة» توبه خدا و به اصطلاح پذیرش توبه از جانب خداست، منظور از حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ یقین به مرگ است در صافی از امام صادق صلوات