کلمه‌ها

خلق: آفریدن. آفریده. آن در اصل به معنی اندازه‌گیری است، چون آفریدن توأم با اندازه است لذا آفریده را خلق گفته‌اند. (خلق به معنی مخلوق).
اختلاف: پی در پی آمدن. (هر یک در پشت سر دیگری آمدن).
اولی الالباب: «اولی» به معنی صاحبان. لب: مغز مثل مغز بادام، مراد از آن در قرآن عقل است، جمع آن الباب می‌باشد، بلفظ مفرد در قرآن نیامده و پیوسته به صیغه جمع آمده است.
قیاما: جمع قائم (ایستاده) چنان که قعود جمع قاعد (نشسته) است.
جنوبهم: جنب: پهلو. جنوب: پهلوها (طرف- طرفها).
باطل: مراد از باطل در اینجا عبث و بی‌غرض است.
کفر: کفر و تکفیر در اصل به معنی پوشاندن است.
سیئات: جمع سیئه. آن چیزی است که ناراحت کننده است مراد از آن در اینجا ظاهرا آثار گناهان است.
ابرار: بر (بفتح اول): نیکوکار. ابرار (نیکوکاران) جمع آنست.
میعاد: وعده.

شرحها

پس از آن همه بررسی و گفتگو درباره مؤمنان، منافقان، مشرکان و اهل