شرحها

خلاصه آیات فوق آنست که: شکست «احد» از جانب مسلمانان بود، نمی‌شود گفت (نعوذ باللّه) پیغمبر در این کار خیانت کرده و عدّه‌ای را بکشته شدن داده است، او پیوسته پیرو رضای خداست، خدا او را بر مؤمنان تفضّل فرموده است که از ضلالت نجاتشان داده و از آلودگی‌ها پاکشان گرداند. او پیرو رضای خداست، ولی خائن قرین غضب خدا می‌باشد.
161- وَ ما کانَ لِنَبِیٍّ أَنْ یَغُلَّ وَ مَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِما غَلَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ.
این آیه دو حکم کلّی را بیان می‌کند اوّل اینکه هیچ پیامبری خیانت نمی‌کند، پیامبران معصومند خیانت از آنها معقول نیست. دوّم: هر که در چیزی خیانت کند همان را روز قیامت با خود می‌آورد (تا گواه خیانت او باشد) از ابن عباس و سعید بن جبیر و در روایت مجهول از حضرت صادق صلوات اللَّه علیه