شرحها

منافق و کافر که بمعاد عقیده ندارد، بزندگی دنیا سخت پای بند است و مرگ را خسران و بدبختی می‌داند، بر خلاف مؤمن که شهادت در راه خدا بزرگترین افتخار او است، در این آیات به مؤمنان سفارش شده که از منطق منافق پیروی نکنند و بر کشتگان راه خدا دریغ نخورند، مرگ در راه خدا افتخار است نه خسران. سپس برسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله توصیه شده که با یارانش همبستگی داشته و با آنها در کارها مشورت کند و بر آنها سخت نگیرد و بموقع تصمیم، بر خدا اعتماد نماید.
156- یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ کَفَرُوا وَ قالُوا لِإِخْوانِهِمْ إِذا ضَرَبُوا فِی الْأَرْضِ أَوْ کانُوا غُزًّی لَوْ کانُوا عِنْدَنا ما ماتُوا وَ ما قُتِلُوا.
این یک حکم کلّی درباره کافر و منافق است چون کسی از آنها در مسافرت بمیرد یا در جنگ کشته شود، گویند: اگر بسفر و یا جنگ نمی‌رفت این وضع پیش نمی‌آمد حال آنکه این اشتباه است این فکر و گفته جز حسرت و اندوهی بر آنها نیست سفر و حضر دخالتی در مرگ ندارند لذا فرموده: لِیَجْعَلَ اللَّهُ ذلِکَ حَسْرَةً فِی قُلُوبِهِمْ وَ اللَّهُ یُحْیِی وَ یُمِیتُ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ خدا می‌خواهد این منطق غلط را بر آنها حسرت و عذاب روحی گرداند. حق آن است که حیات و مرگ در دست خداست و خدا بکار شما داناست لذا زنده ماندن با کفر و نفاق بضرر شخص و کشته شدن در راه خدا بنفع او است. کلمه «اخوان» راجع بهم قبیله بودن است و گرنه کافر با مومن برادر نیست.
157- وَ لَئِنْ قُتِلْتُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَحْمَةٌ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ.
چه منطق مقدّسی؟!! یعنی اگر در راه خدا کشته شدید و یا در آن راه باجل