شرحها

آیات گذشته به حکم جمله معترضه میان آیات «احد» بود، در این آیات مقداری از واقعه جنگ «احد» بررسی شده و سیاق آنها نشان می‌دهد که پس از جنگ نازل گشته‌اند. گفته‌ایم شکست «احد» عواقب بدی بهمراه داشت، منافقان و یهود از موقعیت استفاده کرده باعث تزلزل روحیه مسلمانان می‌گشتند، سخنان ضد و نقیض بر سر زبانها بود. ضرورت ایجاب می‌کرد سر و صداها فرو نشانده شود.
در این آیات روشن شده اولا غلبه و برتری بالاخره با مسلمانان است اگر مؤمن باشند. ثانیا: کفار نیز از صدمه و تحمل خسارت بر کنار نبوده‌اند ثالثا:
این شکست آموزنده بوده، نظام خلقت را به شما آموخت، عده‌ای در راه خدا کشته شده به مقام ارجمند شهادت نائل آمدند، مؤمنان خالص شدند و مسیرشان مشخص گردید، دانستند که باید تلاش کرد، با آرزو، کاری ساخته نمی‌شود. رابعا: این دین دائمی هست، پیامبر در جهان باشد یا نباشد، باید از دین دفاع نمود.
139- وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ یعنی از این شکست، روحیه خود را نبازید و محزون نشوید، حساب فقط حساب امروز نیست شما اگر بدستورهای خدا تسلیم شوید، بالاخره برتر و پیروز هستید. از وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ تا وَ یَمْحَقَ الْکافِرِینَ شش علّت بیان شده که نباید