شرحها

این ماجرا به مناسبت آیه وَ قاتِلُوا فِی سَبِیلِ ... که دستور پیکار با دشمنان دین را می‌دهد، نازل گشته است تا مسلمانان از آن برداشت صحیحی بردارند.
بنی اسرائیل پس از موسی علیه السّلام مورد تجاوز فلسطینیان قرار گرفتند، از دیارشان رانده شدند و اطفالشان به اسارت کشیده شد، ناچار پیش پیامبرشان «اشموئیل» آمدند که فرماندهی بر ما تعیین کن تا تحت فرمان او در راه خدا بجنگیم، پیامبر فرمود: شاید حکم جهاد آمد و شما حاضر نشدید؟ گفتند چرا حاضر نمی‌شویم با آنکه ما را از دیارمان بیرون کرده و فرزندانمان را به اسارت برده‌اند!! پیامبرشان فرمود: خدا «طالوت» را بر شما فرمانده معین کرده است، گفتند: نه، او را به حکومت قبول نداریم ما از او سزاوارتریم وانگهی ثروتی هم ندارد. پیامبر فرمود: من از جانب خود چیزی نمی‌گویم این خداست که او را معین کرده، وانگهی شرط سرپرستی پول و ثروت نیست بلکه نیروی جسمی و عقلی است «طالوت» هم کاردان است و هم عضلات قوی دارد قهرا بار مسئولیت را می‌تواند بکشد و نیز دلیل فرماندهی او این است که صندوق عهد (رمز پیروزی و اطمینان قلب) که از میان شما رفته به شما باز خواهد گشت.
با این بیان به حکومت «طالوت» تن در دادند و در رکاب او به جنگ دشمن رفتند، طالوت در راه لشکریانش را آزمایش کرد و گفت: وقتی که به فلان نهر رسیدیم هر کس از آن بیاشامد از من نیست و هر که نیاشامد از من است ولی اکثر آنها از آن آشامیدند، بالاخره با وفاداران قوم، به لشکر دشمن تاختند، در آن جنگ «داود» که جزء لشکریان طالوت بود، فرمانده سپاه دشمن «جالوت» را کشت تا شکست دشمن حتمی شد.
آنکه از این نمایش مفصل به نظرم می‌آید این است.