مناجات ايشان،كه با يكديگر مى‌كنند [1]پوشيده،نمى‌شنويم.گفتند:فرق ميان سر و نجوى آن است كه،سر در دل باشد و نجوى ميان دو كس بود.و گفتند:سر،پوشيده باشد و نجوى آشكارا.و اين دليل كفر آنان مى‌كند كه مرادند در آيت [2]،براى آن‌كه، آن‌كس كه گمان برد كه خداى تعالى سر او نمى‌شناسد [3]و مناجات او نمى‌شنوند [4]، او خداى را نشناسد،چون چنين باشد كافر بود،و چون كافر بود تمسكى نبود اهل وعيد را به اين آيت،و هى لقوله [5]: إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي عَذٰابِ جَهَنَّمَ خٰالِدُونَ ،چه مجرم در آيت كافر است به اين قرين [6]. بَلىٰ وَ رُسُلُنٰا لَدَيْهِمْ ،گفت:بلى،آرى و رسولان ما [7]نزديك ايشان مى‌نويسند آنچه ايشان مى‌گويند.

قُلْ إِنْ كٰانَ لِلرَّحْمٰنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعٰابِدِينَ ،گفت:رد بر آنان كه خداى را فرزند گفتند،بگوى:اى محمد!اگر خداى را فرزند [8]بودى،اول عابد من بودمى.در تأويل او خلاف كردند:

عبد اللّٰه عباس گفت:ان،به معنى«ما»ى نفى است،يعنى،ما كان للرحمن ولد،خداى را فرزند نبوده است و من اول عابدان و پرستندگان‌ام خداى را.مجاهد گفت:قل ان كان للرحمن ولد فانا اول من عبده و وحده[221-ر]على انه واحد لا ولد له،گفت:اگر خداى را فرزند بودى،اول كس كه او را پرستيدى [9]بر توحيد و نفى فرزند،من بودمى [10].و اين قول پسنديده [11]نيست،براى آن‌كه اگر خداى را-جل‌جلاله -فرزند بودى،على التقدير،او را برآن [12]بايستى پرستيدن كه بودى،چه اگر نه چنان پرستيدندى او را،برخلاف راستى بودى.و قول اول هم نيك نيست براى آن‌كه «فا»،به [13]جواب«ما»ى نفى بازنيايد،به [14]جواب شرط بازآيد.