و اين پادشاه را زنى بود [1][نام او زبيل [2]،من شرّ خلق اللّه و اخبثهم،سخت فاحش و ظالم [3]و پادشاه]اوقاتى كه به شهرهاى ديگر رفتى او را بر جاى خود بنشاندى به خلافت [4]،او بيرون آمدى بر شكل [5]مردان و بر تخت بنشستى و حكم- كردى و كار گزاردى [6].و اين زن هفت شوهر را كشته بود به حيله و غيله،و او را هفتاد فرزند بود،از اين شوهر و ديگر شوهران [7].و در همسايگى ايشان مردى صالح بود، بستانكى داشت سخت نيكو و آبادان و متنزّهى خوش [8]بود.هروقت پادشاه با زن به تنزّه به آن بستان آمدى [9]و بنشستندى و مقام كردندى و از ميوۀ او [10]بخوردندى.يك روز زن گفت:ايّها الملك!اين بستان لايق ماست كه در ميان سراها [11]و كوشكهاى ماست از او ببايد ستدن.ملك گفت:نبايد كه مرد [12]همسايه است و مردى بس صالح است،و ظلم زشت باشد به پادشاه قوى بر رعيّت ضعيف،و اجابت نكرد.وقتى [13]اتّفاق افتاد كه پادشاه غايب شده اين زن را بايست تابستان از مرد به- غصب [14]فروگيرد.بر او بهانه‌اى جست و گفت:تو پادشاه را دشنام داده‌اى [15].

جماعتى را بياورد تا بر روى او [16]گوايى [17]دادند به دروغ.و به اين علّت او را بكشت و بستان فروگرفت.

چون پادشاه بازآمد او را خبر داد [18]و[80-ر]انكار كرد و بسيارى [19]سخت [20]گفت،و گفت [21]:بى‌گمانم كه شومى اين به روزگار ما برسد،خداى تعالى خشم- گرفت براى آن مظلوم،الياس را به پيغامبرى به ايشان فرستاد و گفت:برو و بگو اين