السّلام ثمّ الصّادق جعفر بن محمّد ثمّ موسى بن جعفر ثمّ علىّ بن موسى ثمّ محمّد بن عليّ ثمّ علىّ بن محمّد ثمّ الحسن بن عليّ ثمّ سميّي و كنيّي حجّة اللّه في ارضه و بقيّته في عباده [1]ابن الحسن بن عليّ ذلك الّذي يفتح اللّه على يده مشارق الارض و مغاربها ذاك الّذي يغيب عن شيعته غيبة [2]لا يثبت فيها على القول بامامته الّا من امتحن اللّه قلبه للإيمان ،گفت:[يا جابر!] [3]ندانى تا [4]اولوالأمر كه‌اند؟خليفتان منند و امامان مسلمانان از پس من:اولشان علىّ بن ابى طالب،آنگه حسن،آنگه حسين،آنگه علىّ بن الحسين،آنگه محمّد بن على-كه او در تورات به باقر معروف است،و تو اى جابر او را دريابى.چون او را بينى سلام من به او رسان،آنگه صادق جعفر بن محمّد،آنگه موسى بن جعفر،آنگه على بن موسى،آنگه محمّد بن على، آنگه على بن محمّد،آنگه حسن بن على،آنگه پسر حسن بن على-آن‌كه خداى تعالى مشارق و مغارب زمين بر دست او بگشايد-او از شيعت خود غايب شود،غيبتى كه بر قول [5]امامت او بنه‌ايستد الّا آن‌كه خداى تعالى دل او را به ايمان امتحان كرده باشد.

جابر گفت،من گفتم:يا رسول اللّه!شيعۀ او را به او انتفاع باشد در غيبت او؟ گفت:

اى و الّذي بعثني بالنّبوّة ،آرى!به آن خداى كه مرا به نبوّت بفرستاد كه ايشان به نور مبصّر[او] [6]مستضيء [7]باشند و به ولايت او منتفع باشند در غيبت او چنان كه منتفع باشند به آفتاب،

و ان يجلّلها سحاب ،و اگرچه ابرى در پيش او آيد.

آنگه گفت:

يا جابر هذا من مكنون سرّ اللّه و مخزون علم اللّه فاكتمه الّا عن اهله ،اى جابر اين از مكنون سرّ خداست و مخزون علم خداى،پوشيده دار اين را الّا از اهلش.

جابر بن عبد اللّه گفت:بر اين مدّتى بر آمد دراز،و من منتظر اين وعده مى‌بودم تا يك روز در نزديك زين العابدين شدم-علىّ بن الحسين،[111-پ]و او با من