ناگاه،متحيّر كند [1]ايشان را نتوانند بازداشتن و نه ايشان را مهلت دهند [2].

و به‌درستى فسوس داشتند به پيغامبران از پيش تو،برسيد به آنان كه فسوس داشتند از ايشان آنچه به آن فسوس مى‌داشتند.

بگو كيست كه نگاه دارد شما را به شب و روز از خداى،بل ايشان از ذكر خداى خود برگشته‌اند.

يا ايشان راست خدايان [3]كه بازدارد ايشان را بجز ما كه نتوانند يارى خود و نه ايشان را از ما در صحبت گيرند[30-پ].

[4] برخوردارى داديم ايشان را و پدرانشان را تا دراز شد بر ايشان عمر،نمى‌بينند كه ما قصد كنيم به زمين و بكاهانيم [5]آن را از كنارهاى آن،ايشان غلبه خواهند كردن! بگو كه من مى‌ترسانم شما را به وحى و نشنوند كرّان [6]خواندن[چون] [7]بترسانند [8]ايشان را.

و اگر برسد به ايشان دمى از عذاب خداى تو،گويند اى‌واى [9]،ما بوديم ستمكاره.

و بنهيم ترازوها راستان براى روز قيامت،ظلم نكنند بر هيچ كسى چيزى و اگرچه باشد به سنگ دانه‌اى از سپندان [10]،