قرآن از پيش آن‌كه بگذارند به تو وحى او،و بگو بار خدايا بيفزاى مرا دانشى.

ما عهد كرديم به آدم از پيش پس فراموش كرد و نيافتيم او را عزمى.

و چون گفتيم فريشتگان را سجده كنى آدم را،سجده كردند مگر ابليس [1]سرباززد.

گفتيم:اى آدم!اين [2]دشمن تو و جفت [3]تو است،بيرون نكند شما را از بهشت كه رنجور شوى! تو راست كه گرسنه نشوى در آنجا و برهنه نشوى.

و تو تشنه نشوى در آنجا و بر صحرا نيفتى.

وسوسه كرد به او ديو،گفت:اى آدم!ره نمايم تو را بر درخت جاويدان و پادشاهى كه كهنه نشود؟ بخوردند [4]از آن و پديد آمد ايشان را عورتشان،باستادند [5]، مى‌دوختند در [6]ايشان از برگ بهشت،و نافرمانى كرد آدم در خدايش و نوميد شد.

آنگه برگزيد او را خداى [7]،و تو به پذيرفت بر او و لطف كرد.

گفت فروشوى از اين جا جمله بهرى از شما بهرى را [8]