دل تعلّق دارد و آنچه بر زبان رود [1]حكايت كفر و ايمان باشد.

اما حكم آيت اجماع علماست بر آنكه آن را كه او را اكراه كنند بر كفر يا بر معصيتى از معاصى:به تهديد قتل و ضرب و ايذا و ايلام،او را روا باشد كه آنچه او را برآن اكراه مى‌كنند،بكند[106-ر]و آنچه دون قتل بود اولى‌تر آن بود كه تحمّل كند براى خداى تا ثوابش بيشتر باشد.

اما اكراه در بيع و عقد [2]و ساير عقود شرعى آن عقد به اكراه [3]نبندد [4]باتّفاق.

امّا طلاق،فقها در او خلاف كردند:اهل عراق طلاق مكره روا دارند و گويند:

واقع باشد،و هم‌چونين [5]گويند:در إكراه بر نذور [6]و سوگند و رجعت و آنچه مانند اين بود.و مذهب اهل البيت [7]و مالك و اوزاعى و شافعى آن است كه طلاق مكره و نذور [8]سوگند او برنيوفتد [9]و اين قول بيشتر صحابه است.و شعبى را در طلاق قولى است [10]مخالف اجماع،و آن آن است كه گفت:چون [11]إكراه از سلطان باشد واقع نبود و چون از سلطان نباشد واقع بود.

ذٰلِكَ بِأَنَّهُمُ اسْتَحَبُّوا الْحَيٰاةَ الدُّنْيٰا ،«ذلك»اشارت است به عذاب و غضب،گفت آن براى آن است كه ايشان اختيار كردند زندگانى دنيا [12]بر آخرت و خداى تعالى هدايت ندهد كافران را برآن تاويلها كه گفته شد [13]از لطف يا [14]حكم و [15]تسميت ياره [16]بهشت.

ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ ،پس خداى تو اى محمّد آنان راست يعنى رضاى خداى تو و ثواب او،على حذف المضاف و اقامة المضاف إليه مقامه،آنان راست كه هجرت كنند و وطن خود رها كنند و از مكّه در موافقت [17]رسول به [18]مدينه آيند پس از آنكه ايشان را