یکی از معانی احسن، فی قوله تعالی: «وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها»، [2] می‌باشد، و آن، به معنای نیکوتر بودن تحیّت است در پاسخ به تحیّت عرضه شده، و تحیّت در آیه شریفه، مصدر بوده و به معنای سلام گفتن و نیز به معنای درود و سلام می‌باشد. این آیه کریمه دستور آداب برخورد دو مؤمن را بیان می‌کند، و آن، برخورد نیکوی کلامی است تا ارتباط قلبی و عاطفی بین آن دو، محکم‌تر و وحدت و یگانگی و اخوتشان، شدیدتر، و احساس امنیت روانی‌شان، قوی‌تر گردد، و به این وسیله، زمینه خوشبختی بین افراد فراهم شود، و موجبات تسهیل در حلّ بسیاری از مسایل اجتماعی و اقتصادی و دیگر معضلات پدید آید و در نتیجه، فرهنگ اخلاقی جامعه در روند مطلوب فطری اعتلا یابد. این برخورد و ایجاد ارتباط بین دو مؤمن، بر اساس احترام افزون‌تر، و یا احترام متقابل است؛ چنان‌که خدای متعال می‌فرماید: و چون شما مورد تحیّت و سلام و درود، از طرف مؤمنی قرار گرفتید، پس شما هم به نحو نیکوتر از آن، او را مورد تحیّت، یا سلام و درود قرار بدهید: «وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها»، و یا حد اقل، این برخورد نیکو را که به صورت اهدای تحیّت نسبت به شما عرضه شده، شما هم متقابلا، خود آن تحیّت را به او اهدا کنید: «فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها.»