شیخ طایفه، علی بن حسن طوسی رحمه اللّه فی قوله تعالی: «وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً»، [1] فرموده: یعنی چه کسی از لحاظ فطرت، نیکوتر از خدای تعالی است؟ [2]
نیز فی قوله تعالی: «وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها»، [3] فرموده: احسن در اینجا صفت غیر منصرف است؛ چون بر وزن افعل است، و معنای آن، «حیوا بتحیة احسن منها» است. معنای تحیّت در اینجا، سلام است؛ به این معنا که چون یکی از مسلمانان به تو سلام نمود، تو به بهتر از آن بر او سلام کن، یا مثل آنچه بدان بر تو سلام نموده است، سلام را بر او برگردان. بنابراین وقتی به تو بگوید: «السّلام علیک»، پس تو در جواب بگو: «علیک السّلام و رحمة اللّه»، یا مثل آنچه بدان بر تو سلام نمود، به او بگو، و بعضی گفته‌اند: برای اهل اسلام به سلامی بهتر پاسخ بدهید؛ زیرا از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله روایت است که فرمود: «اذا سلم علیکم اهل الکتاب، فقولوا: و علیکم.»: چون اهل کتاب بر شما سلام کنند، به آنان پاسخ دهید: «و علیکم»، و جماعتی از قدمای از مفسران فرموده‌اند:
سلام نمودن مستحب، و پاسخ دادن به آن واجب است؛ زیرا قوله: «وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها»، امری است که اقتضای ایجاب می‌کند. [4]
همین‌طور فی قوله تعالی: «وَ مَنْ أَحْسَنُ دِیناً مِمَّنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ وَ اتَّبَعَ مِلَّةَ إِبْراهِیمَ حَنِیفاً وَ اتَّخَذَ اللَّهُ إِبْراهِیمَ خَلِیلًا»، [5] فرموده: خدای تعالی در این آیه که به صورت استفهام بوده و مراد از آن، تقریر است، برای اسلام فضل نسبت به سایر ملل را قضاوت نموده است، و مراد از «وجه» در اینجا، نفس او و ذاتش است، و معنای آن این است که چه کسی در طریق، مستقیم‌تر و در راه، هدایت شده‌تر از کسی است که نفس و ذاتش را در اطاعت خدای تعالی و تصدیق نسبت به پیامبرش تسلیم او نموده است، و این در حالی است که او آنچه را خدای متعال به آن امر نموده و ابراهیم علیه السّلام بر