شاعر گويد:

ز صورت پرستيدنت مى‌هراسم
كه تا زندۀ ره بمعنى ندارى
سعدى گويد:

سعديا چون بت شكستى خود مخواه
خود پرستيدن كم از اصنام نيست
و بعضى كشف حجاب را گويند.

نامُوس

-(اصطلاح عرفانى)ناموس عبارت از شرح الهى است يعنى اسلام و ناموس اكبر جبرئيل است و اصحاب النواميس يعنى اصحاب اديان و متشرعان.

(از دستور العلماء ج 3 ص 393).

عراقى گويد:

جماعتى كه ز ناموس و نام ميگفتند
بدير دوش ز مستى و جام ميگفتند
بيا به بين كه چه فتوى دهند در مستى
همان گروه كه مى را حرام مى‌گفتند
بطوف كعبه شنيدم كه ساكنان حرم
كه اهل دير مغان را سلام مى‌گفتند
اخوان گويند وضع ناموس بمنظور صلاح دين و دنياى مردم بود.

(رجوع برسالۀ نهم از رسائل اخوان ص 253)شود.

در رسائل ناموسيات بحث از نواميس الهى و اوضاع و احوال انبياء شود.

نامِيَه

-(اصطلاح فلسفى)قوت ناميه قوتى است كه فعل آن نمو باشد.

(از كشاف ص 1433)

ناوُوسيَّه

-(اصطلاح كلامى)فرقۀ هستند كه امامت را به حضرت صادق متوقف كنند و گويند حضرت زنده است و در موقع خود ظهور ميكند و او است القائم المهدى.

(از درايه ص 141).بالاخره اين فرقه پيروان شخصى از اهل بصره كه به ناووس منسوب است ميباشند و اينان امامت را در امام جعفر صادق بنص پدرش امام باقر(ع)ختم ميدانند و او را مهدى منتظر ميپندارند.

(از مختصر فرق بين الفرق ص 56)

الناهِضات

-(اصطلاح ذوقى)مأخوذ از قرآن مجيد است شيخ شهاب الدين اشراق آن را كنايت از نفس داند در آن هنگام كه كمال يافته باشد و در مظان قطع علاقه از كالبد است.

(از تلويحات ص 107)

ناى

-(اصطلاح ذوقى)ناى مقام محبوب را گويند در حجاب رقيق و پيام محبوب را گويند.

(كشاف ص 1563)

نايِب

-(اصطلاح عرفانى)جانشين.

ابدال.

مولانا گويد:

نايب حق است و سايۀ عدل حق
آينۀ حق است و باشد مستحق
گو ادب از بهر مظلومى كند
نى براى عرض و خشم و دخل خود
گفت زن نك آفتابى تافته است
عالمى زو روشنائى يافته است
نايب رحمان خليفه كردگار
شهر بغداد است از وى چون بهار

نايِبِ فاعِل

-(اصطلاح ادب)در اصطلاح اهل عربيت نايب فاعل يا مفعول ما لم يسم فاعله اسمى است.مرفوع كه بجاى فاعل نشيند در فعل مجهول كه همان مفعول است قبل از مجهول شدن فعل مانند«ضرب زيد»