كَفِ دَريا

-(اصطلاح ذوقى)مراد عالم ممكنات است:

مولوى گويد:

كف درياست صورتهاى عالم
ز كف بگذر اگر اهل صفايى

كُفْر

-(اصطلاح عرفانى)كفر بمعنى پوشش است و نزد صوفيه ايمان حقيقى است و كفر ظلمت عالم تفرقه را گويند.

و بعضى گويند:كفر پوشيدن كثرت در وحدت است.

كاشانى گويد:كفر از مقتضيات اسماء جلال است.

و بعضى گويند:كفر حقيقى عبارت از فناى عبد است.

و گفته شده است كه كافر آنست كه از مرتبت صفات و اسماء و افعال نگذشته باشد.

(كشاف ص 1252) معشوق بسامان شد تا باد چنين بادا
كفرش همه ايمان شد تا باد چنين بادا
و بالاخره كفر پوشيدن كونين است بر دل خود و برگشتن از طاغوت نفس.

اندر ره عشق سرسرى نتوان رفت
بى‌ديده ره قلندرى نتوان رفت
خواهى كه تو از كفر بيابى ايمان
تا جان ندهى بكافرى نتوان رفت
و تاريكى مقام تفرقه را گويند.

عطار گويد:

كفر آوردم و كافرى را
از حلقۀ زلف تو گذر نيست جز كافرى و سياه روئى
در عالم عشق معتبر نيست
نه كفر ماند در عشقت نه ايمان
كاينجا كفر و ايمان در نگنجد
چسان عشق تو در دل معتكف شد
كه گر مويى بود آن در نگنجد
عراقى گويد:

نگارا جسمت از جان آفريدند
ز كفر زلفت ايمان آفريدند
جمال يوسف مصرى شنيدى
تو را خوبى دو چندان آفريدند
ز باغ عارضت يك گل بچيدند
بهشت جاودان زان آفريدند
غبارى از سر كوى تو برخاست
وز آن خاك آب حيوان آفريدند
غمت خون دل صاحبدلان ريخت
وز آن خون لعل و مرجان آفريدند
سنائى گويد:

بر دو رخ هم كفر هم ايمان تراست
بر دلت هم درد و هم ايمان تراست
گر دو صد يعقوب دارى زيبدت
كانچه يوسف داشت صد چندان تراست
نزد فقها كفر خلاف ايمان باشد و نزد اشاعره عدم تصديق رسول است در پارۀ از احكام ضرورى و اگر شريك در الوهيت قرار دهد مشرك است.

(از كشاف ص 1251)

كَفَن

-(اصطلاح فقهى)عبارت از پوششى است كه بر مرده پوشند و آن را بخاك سپارند و آن چند پاره لباس باشد مئزر(بكسر ميم)كه بين سره و زانو را بپوشاند و قميص كه تا نصف ساق پا