شاعر گويد:

نحن اقرب از كتاب حق بخوان
نسبت خود را بحق نيكو بدان
هست حق از ما بما نزديكتر
ما ز دورى گشته جويان در بدر
بعضى گويند:قرب عبارت از اطاعت است كه طاعت موجب تقرب مطيع بمطاع ميشود و قرب را اطاعت دانند كه مسبب طاعت است.

رويم گويد:قرب آنست كه هر چه پيش آيد از ميان بردارى و آنچه حائل ميان محب و محبوبست بر طرف كنى.

(از شرح تعرف ج 3 ص 165 شرح گلشن راز ص 305) شاعر گويد:

از حجاب نفس ظلمانى برآى
تا شوى بايستۀ قرب خداى
«القرب طى المسافات بلطف المداناة قربك منه بملازمة الموافقات و قربه منك بدوام التوفيق» (طبقات ص 446) بعض گويد:قرب عبارت از طاعت است كه طاعت موجب تقرب مطيع بمطاع است،زيرا كه مسبب طاعت است.

پير طريقت گفت:بقرب من نگر تا انس زايد،بعظمت مى‌نگر تا حرمت زايد، ميان اين و آن منتظر ميباش تا سبق عنايت خود چه نمايد.

(از عده ج 7 ص 437) آن بندگان كه بحلقۀ حرمت ما در آويختند و در كوى ما گريختند،هر چه دون ماست گذاشتند و خدمت ما برداشتند،با ما گرويدند و از اسباب ببريدند،عمامه بلا بر سر پيچيدند،و مهر ما بجان و دلخريدند.عاشق در وجود آمدند و با عشق بيرون شدند.

با عشق روان شد از عدم مركب ما
روشن ز شراب وصل دايم شب ما
زان مى كه حرام نيست در مذهب ما
تا باز عدم خشك نيايى لب ما
اين چنين بندگان و اين دوستان چون مرا از تو پرسند و نشان ما از تو طلبند، بدان كه من بديشان نزديكم ناخوانده و ناجسته.

(از عده ج 1 ص 507) عطار گويد:

از قرب تو مستيم و ز هستيم خبر نيست
مستم ز غم عشق و چو من مست دگر نيست
نقل من دل سوخته جز خون جگر نيست
در جشن مى عشق كه خون جگرم ريخت
اگر قربان نگردى نيست ممكن
كه بر تو عمر تو تاوان نگردد
يقين ميدان كه جان در پيش جانان
نيابد قرب تا قربان نگردد
اگر آدم كفى گل بود گو باش
بگل خورشيد تو رخشان نگردد
مستان مى عشق درين باديه رفتند
من ماندم و از رفتن من هيچ اثر نيست
جنيد گويد:«القرب بالوجد جمع و الغيبة بالشريعة تفرقة» (طبقات ص 157) نصرآبادى گويد:«دماء الاقرباء تتحرك عند الالتقاء و دماء المحبين تجيش و تغلى» (طبقات ص 488)