و رجوع به دهر شود)

سَرمَدى

-رجوع به سرمد شود.

سُرور

-(اصطلاح عرفانى)عبارت از سماع است چنانكه در تاج الاسامى مسطور كه«السماع سرور»و اين آوازيست خوش و موزون و محرك دلها.خواجه عبد اله گويد«السرور اسم لاستبشار جامع هو اصفى من الفرح لان الافراح ربما تشابهتها الاحزان».

(شرح منازل ص 176)

سُرُوش

-ملكى كه براى هر انسانى هست سروش گفته‌اند،زيرا براى هر نوعى از لحاظ كلى،ملك انسانيت است و هاتف غيبى را گويند.

چه گويمت كه بميخانه دوش مست و خراب سروش عالم غيبم چه مژده‌ها داده است.

ترا ز كنگرۀ عرش ميزنند صفير ندانمت كه در اين دامگه چه افتاده است

سُرُوشِ روز

-(اصطلاح گاه‌شمارى) روز 17 از فروردين بود و يكى از اعياد مهم ايرانيان بوده است.

سَرَيانِ وُجود

-(اصطلاح فلسفى) يكى از مسائل فلسفى كه مورد توجه فلاسفۀ اسلام و مخصوصا صدر الدين شيرازى واقع شده است مسأله سريان وجود و چگونگى آن در موجودات متعينه و حقايق خاصه است.

اين اصطلاح عرفانى است و از فروع وحدت وجود است و از احكام اصالت وجود است اين مسأله بدين طريق مطرح شده است كه چگونه ممكن است حقيقت ثابتۀ بسيطه كه ذات واجب الوجود است در موجودات حسيه فاسده سريان پيدا كند و در عين حال نقص در شرافت حقيقت وجود حاصل نشود و ثبات و تقدس آن بحال خود باقى باشد چنانكه شبسترى گويد:وجود اندر كمال خويش سارى است.

تعينها امور اعتبارى است.

براى حل اين مسأله صدرا گويد:

موجودات و اشياء عالم را سه مرتبت است مرتبت اول وجود صرف است كه وجود آن متعلق بغير نيست و وجودى است كه متقيد بقيدى نيست و آن مرتبت همان است كه عرفا هويت غيبيه و غيبت مطلق و ذات احديت خوانند.مرتبت دوم مرتبت وجود متعلق بغير است و وجود مقيد به وصف زائد است كه منعوت باحكام محدوده است مانند عقول و نفوس و افلاك و عناصر و مركبات.مرتبت سوم وجود منبسط مطلق است كه عموم آن بر طريق كليت نمى‌باشد و بلكه بر نحوۀ ديگر است و حقيقتى است منبسط بر هياكل ممكنات و الواح ماهيات كه در وصف خاص و حد معينى منضبط و محدود نيست و چنين وجودى بواسطۀ تعدد موجودات متعدد ميشود با قديم قديم است و با حادث حادث و با معقول معقول و با محسوس محسوس و نسبت اين وجود بموجودات عاليه نسبت هيولى است باجسام شخصيه از وجهى و مانند نسبت كلى طبيعى است باشخاص و انواع مندرجۀ در تحت آن پس اولين چيزى كه ناشى شده است از وجود واجبى وجود منبسط است كه مرتبت عما و مرتبت جمع و حقيقة الحقائق و حضرت احديت جمع و حضرت واحديت است كه صادر اول و امام الائمه گويند:

(از اسفار ج 1 ص 192-193-