وقتى مانع از ميان برود چيزى كه منع از آن شده بوده عود خواهد كرد مثلا بزوال مرضى كه مانع از وضوء بوده تكليف بوضوء بر ميگردد.

مثال ديگر-هر گاه عيب حادث بعد از قبض زائل شود و عيب سابق بر قبض بماند ممنوع كه عبارت از جواز رد بعلت عيب سابق باشد عود خواهد نمود-و از اين قاعده باين طور تعبير شده:اذا زال المانع عاد الممنوع و قاعدۀ«ما جاز بعذر بطل بزواله»ناظر بهمين مطلب بوده و بآن راجع ميشود.

زَوجيَّت

-(اصطلاح فلسفى و فقهى) در فلسفه كيفيات مخصوص به كميات است.

در فقه ارتباط و بستگى ميان زن و مرد را گويند و خود سببى است از اسباب ارث كه باتمام طبقات جمع ميشود اعم از وراث سببى يا نسبى(از شرح لمعه ج 2 ص 245).

رجوع بارث شود.

زَواهِرِ عُلوم

-(اصطلاح عرفانى) زواهر علوم عبارت از علوم طريقت است كه اشرف و انور علوم و زواهر وصلت است زيرا كه وصلت بحق موصوف بعلم طريقت است.

(كشف المحجوب ص 500).

زُهّاد

-(اصطلاح عرفانى)زهاد طائفۀ باشند كه بنور ايمان و ايقان جمال آخرت مشاهده كنند و دنيا را در صورت قبيح معاينه بينند و توجه بمتاع فانى دنيوى نكنند و فرق آنها با صوفيان آنست كه زاهد بحظ نفس خود از حق محجوب بود چه بهشت مقام حظ نفس است و صوفى بمشاهدۀ جمال ازلى از هر دو كون محجوب گردد و از دنيا و آخرت صرف رغبت كرده باشند و زاهد حظ نفس را خواهد و صوفيه خدا را.

فروغى گويد:

شيخ اگر شد بره زهد چنين پندارد
كه كسى با خبر از حيله و تزويرش نيست

زُهد

-(اصطلاح عرفانى)زهد در لغت اعراض از اشياء است از جهت كوچك دانستن آنها.

و در مزهود فيه اختلاف است بعضى گويند دينار و درهم است كه زهد ترك دينار و درهم است بعضى گويند مطعم و مشرب است كه زهد ترك مطعم و مشرب است.

و بعضى گويند كه«الزهد ترك نعمة الدنيا و الآخرة»يعنى بى‌رغبت بودن بدنيا و آخرت و گفته شده است كه زهد اين است كه توجه بمألوفات دنيا نداشته باشى.

و در خبر است كسى كه از دنيا اعراض كند قلب او محل ورود انوار و تجليات الهى گردد.

جنيد گويد:زهد آنست كه دست از ملك خالى دارد و دل از تبع.

(از مصباح الهداية ص 116) حضرت امير عليه السلام فرمودند:زاهد كسى است كه باك نداشته باشد كه دنيا را كه خورد از مؤمن و كافر.

ابن مسروق گويد:زاهد كسى است كه هيچ امرى بر او تسلط نداشته باشد مگر خداى متعال.

كاشانى گويد:زهد عبارت است از