(از ابدع ص 270-271) مثال عربى و فى النفس حاجات و فيك فطانة سكوتى سؤالي عندها و جواب
شاها ادبى كن فلك بدخو را كاسيب رسانيده رخ نيكو را
گر گوى خطا كرد بچوگانش زن ور اسب غلط كرد بمن بخش او را
فروغى گويد:

حسن طلب خواهش كردن چيزى است از كسى بطورى كه آزرده خاطر نگردد و حاجت او را بميل آورد.

هنر مگوى و فصاحت مگوى و شعر مگوى نه من غريبم و شاه جهان غريب‌نواز

حُسن و قُبح

-(اصطلاح كلامى) متكلمان گويند اشياء را حسن و قبح ذاتى است و بعضى امور مانند معاونت و كمك به همنوع ذاتا حسن دارند و بعضى مانند دروغ گفتن و ظلم كردن بغير قبيح است و بعضى ديگر اشياء را داراى حسن و قبح ذاتى نمى‌دانند و گويند حسن و قبح از امور اعتبارى ميباشند و امرى ممكن است نسبت بشخصى قبيح و به شخصى ديگر نيكو باشد و بر اين فرض مسألۀ عدالت و ظلم نسبى خواهد بود.در هر حال قول محقق اين است كه بعضى از امور ذاتا قبيح و بعضى ديگر ذاتا خوبند.

(اسفار ج 3 ص 117-دستور ج 2 ص 34)

حُسنِ قَضا

-اين اصطلاح اخلاقى است و آن بود كه حقوق ديگران كه بروجه مجازات ميگذارد از منت و ندامت خالى باشد.

(اخلاق ناصرى ص 80)

حُسنِ مَطلَب

-(اصطلاح اهل بيان) و آن باشد كه سخنور پس از ذكر مقدمات و فراهم كردن وسائل ايراد غرض و مقصود كند مانند «إِيّٰاكَ نَعْبُدُ وَ إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ» كه مقدمه است براى «اهْدِنَا الصِّرٰاطَ الْمُسْتَقِيمَ» (از كشاف ج 1 ص 436)

حُسنِ مَطلَع

-(اصطلاح ادبى)آن بود كه در آغاز اشعار و قصائد و جملۀ منشآت الفاظ فصيح و جزيل بكار رود و معانى بديع و مناسب حال و مطلع هر شعرى لايق مقصود آورد و ابتداء بكلمات مستكره نكند الا كه مرثيه يا هجو باشد.

(از كشاف ج 1 ص 426-المعجم ص 300) رجوع به حسن ابتداء شود.

فروغى گويد:

حسن مطلع آنست كه الفاظ بيت مأنوس و نزديك بذهن باشد و بگوش خوش آيد و مخصوصا در قصائدى كه داراى مدح است دلالت بر سعادت و پايندگى و خوشى نمايد و مضمون بديع آن موجب انبساط گردد:

آن زلف مشكبار بر آن روى چون بهار
گر كوته است كوتهى از وى عجب مدار
شب در بهار روى نمايد بكوتهى
آن زلف چون شب آمد و آن روى چون بهار
بنازد جان اسكندر بسلطان جهان سنجر سگ سلطان جهان سنجر شرف دارد بر اسكندر
(از بديع فروغى ص 106-108)

حسن مقطع

-(اصطلاح ادبى)و آن