بدون لحاظ و توجه بر جنبه‌هاى ديگر آن يعنى وجود از آن جهت كه وجود است نه وجود با لحاظ تركيب آن با ماهيت و نه با لحاظ تشخص و تعين خاص آن بمحل معين يا شخص معين و يا وجود ممكن و واجب و اجسام و اجرام و غيره.

(از اسفار ج 1 ص 11)

صَرفَه

-(اصطلاح هيوى و نجومى) و عبارت از دوازدهمين منزل از منازل قمر بود و علامت آن ستاره‌ايست روشن از اوسط قدر اول و آن را منجمان ذنب الاسد گويند چون بنزد آنها بمنزلۀ ذنب اسد است و قضيب الاسد هم گويند چون بعضى آن را بمنزلۀ قضيب دانند و صرفه بدان جهت گويند كه در وقت طلوع آن هواء از گرم شدن منصرف شده ببرودت (از بيست باب ملا مظفر) صرفه بفتح صاد و سكون راء

صَريح

-اين اصطلاح ادبى و اصولى است و لفظى است كه مقصود از آن هويدا باشد بسبب كثرت استعمال.(از كشاف ص 900).

صَعق

-(اصطلاح عرفانى)صعق رعد شديد و بى‌هوشى را گويند و صوت شديد را گويند و در اصطلاح«فناء عند التجلى» ربانى است و بالجمله فناء در حق است.

در مقام تجلى ذاتى كه فرمودند«و خر موسى صعقا».

چون هستى موسى در آن«صعقه»از ميان برخاست و بشريت وى با كوه دادند، نقطۀ حقيقى را تجلى افتاد،اينك ماييم، چون تو از ميان برخاستى،ما ديده‌وريم.

الهى:يافته ميجويم،با ديده‌ور ميگويم،كه دارم؟چه جويم؟كه مى‌بينم؟چه گويم؟شيفتۀ آن جستجويم.

الهى بهاى عزت تو جاى اشارت نگذاشت،با قدم وحدانيت تو،راه اضافت برداشت،تا گم گردد،آنچه راهى در دست داشت،ناچيز شود هر چه مى‌پنداشت (از عده ج 3 ص 733).

(رجوع به كشاف ص 850 شود).

صُغرى

-(اصطلاح منطقى)مقدمه اول را در قياس اقترانى صغرى و دوم را كبرى گويند.

رجوع شود باصغر و اكبر و قياس اقترانى و...

(از اساس الاقتباس ص 191)

صَفا

-(اصطلاح عرفانى)صفا پاكى و در مقابل كدر است و در اصطلاح خلوص از ممازجت طبع است و دورى از مذمومات است و صفا از صفات انسان است و آن را اصلى است و فرعى،اصلش انقطاع دل است از اغيار و فرعش خلوت است از دنياى غدار (كشاف ص 895) (لمع ص 338-شرح منازل ص 174):

شاعر گويد:

در بند صفا باش كه بسيار بد است با مردم درويش مكدر بودن

صَفاءُ الذِّهن

-(اصطلاح عرفانى) صفاى ذهن عبارت از استعداد نفس است براى استخراج مطلوب بدون زحمت (كشاف 89-كشف المحجوب ص 35،37).

هر كه صفا و محبت حق در دل او منزل كرد كدورت طبيعت دنيا و قبول خلق از دل وى رخت برداشت.

(از عده ج 9 ص 88)