احترامى پيش مردم ندارد، و دلهاى رعيت از او رميده گردد، و كسى از وى فرمان نبرد، و فايده نصب او منتفى گردد، و ديگر نتواند كه امر به معروف و نهى از منكر كند، و اين محال است زيرا او حافظ شرع است. پس ناچار بايد امام «معصوم» باشد، تا شريعت از زيادتى و نقصان در امان باشد.

فاضل مقداد گويد: حافظ شرع بودن امام دليلش آن است كه اگر امام در ميان «اهل اجماع» داخل نباشد، اجماع «حجت» نخواهد بود، و اگر در ميان ايشان «معصوم» باشد همان قول معصوم حجت است. چون ممكن است اجتماع ايشان بر كفر باشد، پس اجماع آنان بى‌وجود «معصوم» فايده‌اى نخواهد داشت.

ديگر اين كه حافظ نبودن امام بر شرع موجب «اصل برائت» خواهد شد، و اكثر احكام شرعيه بر داشته شود، زيرا معنى «اصل برائت» آن است كه هر كس در حكم موضوعى شك كند، بنا را بر عدم گذارد، و بدين سبب اكثر احكام برداشته شود.

دليل ديگر اين كه غير معصوم ظالم و ستمكار است، و هيچ اهليت و صلاحيت امامت ندارد، زيرا ظالم كسى را گويند كه از جادۀ حق تجاوز كند، و سبب مخالفت با احكام الهى بر نفس خود يا بر غير ستم كند، و كسى كه «معصوم» نيست به سبب امكان صدور خطا و گناه و ظلم از او شايسته امامت نيست، زيرا خداوند فرموده است كه: لا ينال عهدى الظالمين، يعنى پيمان و عهد من به ستمكاران نمى‌رسد. مراد از «عهد» در اين آيه «امامت» است، به دلالت صدر آيه، كه خداى تعالى به ابراهيم خطاب فرموده است: «إِنِّي جٰاعِلُكَ لِلنّٰاسِ إِمٰاماً» ، من تو را براى مردم امام قرار دادم. و اين كرامت پس از آن بود كه وى را نخست پيغمبر و خليل و دوست خود قرار داده بود، سپس ابراهيم از خداوند درخواست كرد كه كسانى را نيز از فرزندان او امام قرار دهد، چون مرتبه امام مقام والايى بود، خداوند امتناع كرد، و فرمود: «لاٰ يَنٰالُ عَهْدِي الظّٰالِمِينَ» .

تفتازانى اين گفتار را رد كرده، گويد كه: «ظالم» كسى است كه مرتكب معصيتى شود كه ساقط كنندۀ عدالت باشد، و توبه هم از گناه نكند.

كستلى گويد: مراد از «ظلم» در اينجا ارتكاب معصيتى است كه ساقطكننده عدالت باشد، بدون آن كه توبه كند و يا خود را اصلاح نمايد، نه چنان كه پنداشته‌اند كه ظلم تجاوز بغير است.

ملا عبد الرزاق لاهيجى گويد: چنان كه وجود امام «لطف» است، «عصمت» او نيز لطف است، و لطف بودن امام متحقق نشود مگر به عصمت، چه