حرام كرد.

مغيره در زمان حكومت خالد بن عبد اللّه القسرى در كوفه خروج كرد و انتظار ظهور محمد بن عبد اللّه بن حسن بن امام حسن را به عنوان مهدى تبليغ مى‌كرد، و در آخر كار ادعاى نبوت كرد. تا اين كه خالد بن عبد اللّه القسرى بر وى دست يافت و او را بر دار زد و پنج تن از پيروانش را بسوزانيد.

مغيرة بن سعيد را امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) لعنت كردند.

ميزان الاعتدال، ج 3، ص 191.

تاريخ طبرى، ج 2، ص 1619.

رجال كشى، ص 145-148.

الفرق بين الفرق، ص 229.

الحور العين، ص 168.

المقالات و الفرق، ص 43-46-184.

فرق الشيعة نوبختى، ص 59-62-63.

مفروضيه

گويند: آنچه شدنى بود شده است، يعنى در اين ساعت از كسى چيزى پيدا نمى‌شود كه به كار آيد.

رساله معرفة المذاهب، ص 11.

مفروعيه

گويند: هر چه بودنى بود نوشته شد از خير و شر و سرانجام هر كس همان خواهد بود كه ساخته‌اند و عاقبت هر كس همان كه پرداخته‌اند به هيچ حيل، دگرگون نخواهد شد و خداى تعالى اكنون فارغ است از همه كار.

هفتاد و دو ملت ص 56.

الفرق المفترقه، ص 64.

مفروغيه

فرقه‌اى از اسلام بودند كه پيروى از يهود كرده‌اند، و پنداشتند كه خداى تعالى همه اشياء را در شش روز بيافريد و در روز شنبه فراغت يافت و بياراميد.

در «سواد اعظم» آمده كه: مفروغيان گويند: خداى عز و جل فارغ شده است از آفريدن چيزها، هر چه خواست آفريد و ديگر چيزى نيافريند.

سواد الاعظم، ص 184.

الفرق المفترقه، ص 65.

مفضّليه

فرقه‌اى بودند كه حضرت على (ع) را بر ديگر خلفا ترجيح مى‌دادند.

ايشان پيرو مفضل صيرفى بودند و به الوهيت امام جعفر صادق اعتقاد داشتند و چون امام صادق (ع) از ابو الخطاب تبرى جست ايشان نيز با «خطابيّه» مخالفت ورزيدند. مفضّل مى‌گفت: بارى تعالى نورى است كه به نورهاى ديگر شبيه نيست.

اماميه، مفضل را مبراى از اين سخنان دانند.

از قول وى از امام صادق (ع) روايت